Γράφει η Περσεφόνη Χρυσαφίδου.
Εξοπλίζεσαι με υπομονή, δίνεις αέρα στη φαντασία σου και έχεις για άνεμο τα όνειρά σου, ελπίζοντας πως οι καλοκαιρινές διακοπές με τα παιδιά θα γεμίσουν το σεντούκι των κοινών σας αναμνήσεων με εικόνες και εμπειρίες, που θα σας μείνουν αξέχαστες. Φορτώνεις το αυτοκίνητο με βαλίτσες, μέσα στις οποίες έχεις καταφέρει να στριμώξεις το μισό σπίτι, από μπιμπερό και πάνες μέχρι θερμόμετρα και σιρόπια για την αντιμετώπιση πιθανών αλλεργιών και ρίχνεις σε μία κενή θήκη δυο φορέματα για σένα, αφού δεν έχει απομείνει χώρος για τίποτα περισσότερο.
Η ανυπομονησία τους για αυτό το μαγικό ταξίδι στο άγνωστο που λέγεται θάλασσα ξεκινάει από το προηγούμενο βράδυ και παραδίνονται στην αγκαλιά του ύπνου, ήρεμα και γαλήνια. Μέχρι τις 4 το πρωί, που τα ξυπνάς απαλά με χάδια και τους ψιθυρίζεις πως έφτασε η ώρα για την αρχή της περιπέτειας και σηκώνονται ετοιμοπόλεμα, γελώντας και φωνάζοντας ρυθμικά “θάλασσα- θάλασσα”, κοντεύοντας να ξυπνήσουν όλη τη γειτονιά με τις χαρούμενες φωνές τους.
Ο ενθουσιασμός τους είναι μία αρχή για να μετριάσεις το φόβο σου για την πρώτη απόπειρα διακοπών σ’ένα μακρινό νησί και, αφού τα δένεις σφιχτά στο αυτοκίνητο, ανοίγεις δυνατά το ραδιόφωνο αφήνοντας τον Πορτοκάλογλου να γεμίσει το αυτοκίνητο με καλοκαιρινές μελωδίες, εντείνοντας για λίγο την αγωνία τους για το καράβι και κάνοντάς την τετράχρονη κόρη σου να τραγουδάει “κρουαζιέρα θα σε πάω”.
Τις κοιτάζεις από τον καθρέπτη και βλέπεις δυο ζευγάρια μάτια, ανοιχτά σαν γαρίδες και κολλημένα στο τζάμι, ψάχνοντας να βρουν τη θάλασσα, αν πλησιάζετε στον προορισμό, μέχρι που αδυνατούν να τα κρατήσουν ανοιχτά και αποκοιμούνται στα παιδικά τους καθίσματα.
Δε φανταζόμουν ποτέ πως η λέξη “φτάσαμε” θα μπορούσε να προκαλέσει τέτοια μεγάλα επιφωνήματα χαράς και θα στεκόταν ικανή να ζωγραφίσει στο πρόσωπο όλων μας χαμόγελα, γεμάτα αθωότητα και αγάπη. Η επιβίβαση στο πλοίο μοιάζει παιχνιδάκι και μένεις να απορείς, γιατί τα έβλεπες όλα βουνό τη στιγμή που είναι τόσο απλά και αληθινά όμορφα!
Βρίσκετε με ευκολία τις θέσεις σας και οι μικρές τις δικές τους σ’ένα μικρό πεζουλάκι στο παράθυρο, από το οποίο μπορούν να αγναντεύουν το πέλαγος, να κοιτούν και να μη χορταίνουν τα μάτια τους, η μικρή (μόλις 1,5 χρονών) να προσπαθεί να μιλήσει για να εκφράσει την απορία της για το πώς στέκεται το καράβι στη θάλασσα, η μεγάλη να αναρωτιέται αν μπορεί να κάνει βουτιά, να αγκαλιάζονται από χαρά κι εσύ να πιάνεις το χέρι του μπαμπά τους, νιώθοντας συγκίνηση και ευτυχία μαζί.
Ο χρόνος κυλάει γρήγορα και ο τόπος, που θα σας φιλοξενήσει για το επόμενο δεκαήμερο σας υποδέχεται με έναν ήλιο καθαρό και ζεστό, που όμοιό του δε θα συναντήσεις σε καμία χώρα και σπιτάκια, όλα στις αποχρώσεις του μουσταρδί και του πράσινου, λες και κάποιος τα ζωγράφισε σ’ένα παραμύθι. Η αγωνία κορυφώνεται, μόλις αντικρίζεις την πόρτα του προσωρινού σας σπιτιού και μία έκταση από ελαιώνες μαζί με δυο μικρά κοριτσάκια σας καλωσορίζουν και φροντίζουν να βολευτείτε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα γίνεστε κομμάτι του νησιού, προσωρινοί συντοπίτες των κατοίκων του, αφήνετε βαλίτσες και ρούχα, φοράτε με απίστευτη γρηγοράδα τα μαγιό και μέσα σε λίγα λεπτά βρίσκεστε στην παραλία. Το σίγουρο είναι πως τα είχες υπολογίσει αλλιώς. Πίστευες πως θα γίνονταν όλα με απίστευτη σειρά και πρόγραμμα, μα οι διακοπές είναι για να χαλάς προγράμματα και να βουτάς στην περιπέτεια. Θέλεις να χωρέσεις όλο το μπλε της θάλασσας μέσα στην ψυχή σου και να κρατήσεις την αλμύρα της πάνω σου για όλο τον χειμώνα.
Τα τρία ζευγάρια μαγιό που είχες πάρει για τη μικρή φαίνονται τεράστια υπερβολή, αφού δείχνει να απολαμβάνει να τρέχει γυμνή πάνω κάτω στην παραλία, να ξαπλώνει στην άμμο και να καλύπτει τα ποδαράκια της με αυτήν, να τσιρίζει σαν πας να τη βάλεις στο σωσίβιο, να κλαίει υστερικά, κάθε φορά που βουτάτε αγκαλιά στο δροσερό νερό και να ξεκαρδίζεται την αμέσως επόμενη στιγμή, καθώς την κάνεις σβούρες και ψεύτικες βουτιές.
Είχες προγραμματίσει πως η μεγάλη θα μάθαινε αμέσως να κολυμπάει με τα μπρατσάκια, μα αυτή φαίνεται να προτιμάει να κάνει τροχούς και κατακόρυφους μπροστά στο κύμα, να χορεύει τα αγαπημένα της τραγούδια, να σε κυνηγάει για να σε βρέξει με το θαλασσινό νερό, που έχει γεμίσει το κουβαδάκι της και να ψάχνει για κοχύλια σε ολόκληρη την παραλία, ώστε να τα κάνει κολιέ.
Τα τάπερ με τα φρεσκοκομμένα φρούτα που δεν παραλείπεις να ρίξεις στην τσάντα, τα επιστρέφεις στο σπίτι, όπως ακριβώς τα ετοίμασες, αφού ποιος έχει χρόνο για φαγητό, όταν τόσο καινούργια πράγματα εισβάλλουν διασκεδαστικά στη ζωή τους και τα κάνουν να νιώθουν χορτάτα και χαρούμενα!
Προσαρμόζεσαι σε αυτήν την ανέμελη και λιγάκι κοπιαστική για το σώμα σου καθημερινότητα, αφήνεις για λίγο απ’έξω άγχη για το αν πεινάνε και αν νυστάζουν, διανύετε αποστάσεις για να εξερευνήσετε τις κρυφές παραλίες του νησιού με τα τυρκουάζ νερά, γίνεσαι πιο παιδί από τα παιδιά σου, κολυμπώντας στη θάλασσα για ώρες ατελείωτες, χτίζοντας κάστρα, που σου τα ποδοπατάνε ή σου τα γκρεμίζουν μ’ένα πράσινο φτυαράκι!
Προσπαθείς να κάνεις μαζί τους ακροβατικά στην άμμο, κινδυνεύοντας να μείνεις χωρίς μέση, τραγουδάς δυνατά στο αυτοκίνητο Τάμτα, γιατί το τοπικό ραδιόφωνο έχει άλλη άποψη για το τι θα πει καλοκαιρινή μουσική, αφήνεις τα μαλλιά σου να καούν από το αλάτι και διαπιστώνεις πως όλοι μπορούν εύκολα να χορτάσουν με μια απλή ελληνική χωριάτικη σαλάτα και εικόνες γεμάτες από χαρά, βουτιές, μπουγέλα και δύο γονείς που άφησαν στην άκρη τα όχι και τα μη!
Η αυλή του σπιτιού είναι ο παραμυθένιος χώρος συνάντησης των καινούργιων μικρών φίλων και τα βαρετά μεσημέρια γεμίζουν με κρυφά μυστικά, με γέλια που προσπαθούν να πνιγούν για να μην ξυπνήσουν οι μεγάλοι, με παραδοσιακά παιχνίδια, όπως κυνηγητό, γαργαλητό και μηλάκια και παιδικές αγκαλιές, αληθινές και ατόφιες σαν ακατέργαστα διαμάντια.
Βλέπεις τις κόρες σου να κάνουν καινούργιες παρέες και να σου χαρίζουν κι εσένα φίλους, που κάνουν ακόμη πιο διασκεδαστικά τα νησιώτικα βράδια και αφήνεις το τραπέζι μόνο όταν τα μάτια σου δεν αντέχουν άλλο να μένουν ανοιχτά.
Και όταν πια έχεις γίνει κομμάτι εκείνης της γης, έρχεται η τελευταία ημέρα, που κάνεις τα πάντα για να κυλήσουν όλα πιο αργά. Η μεγάλη έχει μάθει πια να κολυμπάει, επιχειρεί να πετάξει στην άκρη τα μπρατσάκια και η μικρή γίνεται η μασκότ της παραλίας, κυνηγώντας τα κύματα και χαμογελώντας με νάζι σε όσους περνούν από δίπλα της. Αυτήν την τελευταία μέρα δυσκολεύεστε να αποχαιρετίσετε τη θάλασσα και το κάνετε μόνο όταν ο ήλιος έχει πια δύσει σκορπώντας γύρω του ένα χρυσαφένιο φως, που κάνει τα πάντα να λάμπουν.
Η εικόνα με τα αστέρια να πέφτουν σχεδόν βίαια στον ουρανό, κάνει το μικρό χωριουδάκι να μοιάζει ακόμη πιο γραφικό και ορκίζεσαι πως τα χαμόγελα, οι εξερευνήσεις, οι πρωτόγνωρες εμπειρίες, τα τσαλαβουτήματα στο νερό άξιζαν τον κόπο και την κούραση και πήραν μακριά όλες τις γκρίνιες και τις εντάσεις, που προέκυψαν στο ταξίδι.
Οι πρώτες καλοκαιρινές διακοπές με τα παιδιά είναι ένα μικρό λιθαράκι στο κτίσμα της ξεγνοιασιάς, για την οποία παλεύουμε μέσα στην ρομποτική μας καθημερινότητα.