Γράφει η Μαριάλτα Φέλλου
Πόσο μεγάλη απόκλιση έχουν τα λόγια από τις πράξεις μας τελικά; Υποτίθεται πως νιώθουμε συναισθήματα και τα εκφράζουμε με λόγια, αλλά τι συμβαίνει όταν δεν γίνονται ποτέ πράξεις; Έχουν νόημα έτσι;
Σου φώναζα ότι φοβάμαι πως θα με ξεχάσεις και εσύ μου υποσχέθηκες ότι δεν θα το κάνεις. Μου είπες ότι με έχεις βάλει στη καρδιά σου και με θέλεις. Τι γίνεται όμως τώρα που είμαστε μακριά; Δεν βλέπω να γίνονται πράξεις τα λόγια σου και στεναχωριέμαι. Σε σκέφτομαι και απογοητεύομαι, με εσένα αλλά και με εμένα.
Ναι, απογοητεύομαι κυρίως από τον εαυτό μου, γιατί σε εμπιστεύτηκα και ένιωσα τόσο άνετα μαζί σου από τη πρώτη μέρα της γνωριμίας μας, λες και γνωριζόμασταν χρόνια. Η καρδιά μου έλεγε πως έπρεπε να το κάνω, μου το έλεγε έντονα και εγώ αφέθηκα στα συναισθήματα μου.
Με έχεις μπερδέψει, νομίζω πως πάντα με μπέρδευες. Από τη μια μου έδειχνες ότι με θέλεις, ότι σημαίνω κάτι για εσένα, και ξαφνικά άλλαζες στάση και γινόσουν απότομος και απόμακρος. Με έκανες πολλές φορές να αναρωτηθώ αν παίζεις μαζί μου. Αλλά ποτέ, ακόμη και τώρα, δεν θέλω να το δεχτώ.
Όταν το σκέφτομαι, το θεωρώ σαν ένα παιχνίδι του μυαλού, που προσπαθεί να με βάλει σε αρνητικές σκέψεις για εσένα και τη ζωή και το αποβάλλω γρήγορα. Δεν έπαιξες μαζί μου, βαθιά μέσα μου ξέρω πως αυτή είναι η αλήθεια! Μπορεί στους γύρω να φαίνεσαι κλειστός και απόμακρος, αλλά εγώ είδα μια πολύ γλυκιά και όμορφη εκδοχή του εαυτού σου και ξέρω πως οι υπόλοιποι και πλέον και εγώ δεν τη βλέπουμε, γιατί φοβάσαι μήπως πληγωθείς.
Μην τον κάνεις αυτό, δεν είναι σωστή η σκέψη σου, γιατί με αυτό το τρόπο προκαλείς περισσότερο πόνο και σε άτομα που σε αγαπούν και θέλουν να σε στηρίζουν. Μην επιτρέψεις να βγει αληθινός ο φόβος μου ότι με ξέχασες, κάνε τα λόγια σου, που έχουν αποτυπωθεί στο μυαλό μου με ακρίβεια, πράξεις.