Γράφει η Μπάρμπυ Κορμαρή
Να λοιπόν που φτάσαμε στο τέλος.
Ένας σωρός φωτογραφίες και κάποιες γλυκόπικρες αναμνήσεις είναι ό,τι απέμεινε από μια σχέση που δεν άντεξε στο χρόνο.
Οι βαλίτσες σου έτοιμες στο χωλ και μια αμήχανη σιωπή πλανάται στον αέρα.
Τι να πούμε άλλωστε;
Τελειώσαμε και το ξέρουμε καλά και οι δυο. Καιρό τώρα προσπαθούσαμε να συντηρήσουμε μια φλόγα που είχε προ πολλού σβήσει. Καιρό τώρα κάναμε πως δεν καταλαβαίνουμε ότι δεν βαδίζουμε πια μαζί. Λες και αν αγνοούσαμε τα προβλήματα, αυτά θα εξαφανίζονταν ως δια μαγείας.
Έφτασε όμως η στιγμή που αυτή η προσπάθεια δεν έχει νόημα. Η σχέση μας μοιάζει με κακοπαιγμένη παράσταση κι εμείς πρωταγωνιστές χωρίς να ξέρουμε τα λόγια.
Τι να πούμε λοιπόν; Τελειώσαμε και είναι αργά πια για οποιαδήποτε συζήτηση. Ακόμα και τα τυπικά που λέμε τούτες τις τελευταίες ώρες μας δυσκολεύουν.
Μαζεύεις τα τελευταία πράγματα αποφεύγοντας να με κοιτάξεις. Πας κάτι να πεις, ένα «λυπάμαι» σου ξεφεύγει, μα σωπαίνεις. Και το δικό μου το «γιατί» κρύβεται πίσω από βλέμματα αμήχανα.
Καλύτερα έτσι. Δεν έχει νόημα να ρωτάμε το γιατί, λίγο πριν το αντίο. Γιατί τελείωσε ο έρωτας, γιατί γίναμε ξένοι εμείς οι δυο, γιατί μου είπες ψέματα, γιατί σου επέτρεψα να με εκμεταλλευτείς, γιατί πληγώσαμε ο ένας τον άλλον, γιατί… γιατί… γιατί…
Άστο σου λέω, δεν έχει νόημα. Τα γιατί δεν τελειώνουν ποτέ και απαντήσεις δεν υπάρχουν. Και στην τελική, δεν έχει καμιά σημασία να μάθουμε, γιατί αυτό που κάποτε πιστέψαμε αποδείχτηκε ψέμα. Σημασία έχει πως τα αισθήματα τελείωσαν κι εσύ ετοιμάζεσαι να φύγεις. Οι λόγοι πολλοί και άλλες τόσες οι φτηνές δικαιολογίες. Μα τις πραγματικές απαντήσεις δε θα τις μάθουμε ποτέ. Ίσως γιατί δε μας συμφέρει, ίσως γιατί δεν τις αντέχουμε.
Σίγουρα λάθη κάναμε κι οι δυο. Κι αν τα είχαμε δει νωρίτερα, αν τα είχαμε διορθώσει, αν είχαμε παλέψει για τη σχέση μας, ίσως να μη φτάναμε στο χωρισμό. Όμως φανήκαμε δειλοί και δεν τολμήσαμε να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες. Κρυφτήκαμε πίσω από τη συνήθεια, μέχρι που δεν αντέχαμε άλλο το κρυφτό. Το δέσιμο που νομίζαμε ότι είχαμε έγινε θηλιά και ο δεσμός μας έγινε δεσμά. Και όσα «αν» και να σκεφτούμε τώρα η κατάσταση δεν αλλάζει. Όσες υποθέσεις και να κάνουμε το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο. Τελειώσαμε.
Και για σχέσεις που τελείωσαν δεν έχει νόημα να ρωτάμε γιατί. Η ουσία είναι μία. Όταν αγαπάς μένεις και παλεύεις. Κι ό,τι αξίζει δεν τελειώνει ποτέ. Όλα τα υπόλοιπα είναι απλά ενθουσιασμός που τον βαφτίσαμε αγάπη απ’ την ανάγκη μας να ζήσουμε εμείς καλά κι αυτοί καλύτερα. Και τώρα που το παραμύθι μας τελείωσε μένει μόνο η σιωπή.
Γι’ αυτό σου λέω… Δεν έχει νόημα να σκαλίζουμε τα ατέλειωτα γιατί. Είναι αργά για απαντήσεις, που έτσι κι αλλιώς δε θα μας φέρουν ξανά κοντά. Αδιέξοδο η σχέση μας και η μόνη λύση η φυγή.
Αντίο λοιπόν. Ας πάρει ο καθένας το δρόμο του.
Απ’ όσα ζήσαμε έμειναν μόνο στάχτες. Και τα «γιατί» κρυμμένα στη σιωπή…