Γράφει ο Συγγραφέας, Δημήτρης Νομικός
Ίσως μια μέρα, να έρθει εκείνη η στιγμή που θα με δεις να κρατάω το όραμά μου ζωντανεμένο στη ζωή μου μέσα. Τότε θα καταλάβεις το πόσο πολύτιμο αποδείχτηκε ότι το κρατούσα ζωντανό μέσα σε όλη αυτήν την πορεία μου. Τότε θα αντιληφτείς το φως που μου έδινε ζωή μέσα στα σκοτάδια που διάβαιναν οι μέρες μου. Τότε θα θυμηθείς γιατί τις νύχτες όνειρα στοίχειωναν τους ύπνους μου και γιατί ξυπνούσα ιδρωμένος μέσα στη δίψα μου.
Ίσως γι αυτήν τη μέρα ακόμα νυχθημερόν να δουλεύω κρατώντας το όραμα στην κορυφή των επιλογών μου. Είναι τέτοια η φύση του, τέτοια η ζωντάνια του, τέτοιο το δυναμικό του, που γνωρίζω πως σε ένα παράλληλο σύμπαν είναι τώρα ζωντανό και περιμένει το χρόνο τον κατάλληλο ώστε στο δικό μας να ξαναγεννηθεί. Αν δεν το δω, τα μάτια μου δεν θα τα κλείσω.
Ίσως να έχεις λάβει όλες τις μεταπτώσεις των διαθέσεών μου που με βαραίνουν και με βασανίζουν. Είναι στη φύση του οράματος να σου γεννάει πίστη εκεί που ο κόσμος καταρρέει. Μόνο αν δεν το κρατήσεις, μόνο αν ηθελημένα πάρεις την απόφαση να του γυρίσεις την πλάτη, μόνο αν αποφασίσεις να το εγκαταλείψεις, εκείνο μαραζώνει και πεθαίνει. Αλλιώς, εκεί στέκει, πίσω από όλες σου τις θύελλες.
Κόσμος ήρθε, κόσμος έφυγε. Άλλοι έμειναν, άλλοι περαστικοί ήταν. Σε κάποιους δεν άρεσα και κάποιοι δεν μου έκαναν. Υπήρξαν άνοιξες στη ζωή μου και υπήρξαν και βαρυχειμωνιές. Γεγονότα που διαχειριζόμουν και γεγονότα που μου επιβλήθηκαν. Μέρες φωτεινές, μα και μέρες πηχτής γλίτσας που έφραζε μάτια, ρουθούνια, στόμα. Στιγμές που με χαρά ξαναγεννιόμουν, μα και ώρες που σφάδαζα από τους πόνους επειδή ξεγεννούσα.
Σε όλη τη διάρκεια όμως, η ψυχή μου γνώριζε πως αυτό που μου είχε εμφυσήσει, ήταν το ποθητό μου που γι αυτό έχω έρθει εδώ.