Γράφει η Δήμητρα Γιαννοπούλου
Και χωρίς να το καταλάβω, είχα αρχίσει να με εκπαιδεύω στο μέτριο. Να μου μαθαίνω το λίγο. Είχα αρχίσει να ζυγίζω πόσο νιώθω και πόσο αντέχεις, μην τυχόν και σου πέσει βαρύ το αίσθημα.
Και πάντα υπήρχε πλεόνασμα σ’ αυτά που ένιωθα και πάντα υπήρχε έλλειμμα σ’ αυτά που ένιωθες εσύ. Και πάντα έπρεπε κάτι να κόψω, κάτι να αφαιρέσω, κάτι να με πείσω πως δεν το χρειάζομαι και πως είναι περιττό.
Επρεπε να σε θέλω τόσο όσο ήθελες. Τόσο, ώστε να μη σε ξεβολέψω.
Έπρεπε να μην θέλω να σε βλέπω πολύ, ούτε να σε ακούω πολύ, γιατί το πολύ θα σε βάραινε.
Έπρεπε να μην έχω την ανάγκη από το “όλο” σου και φυσικά να είμαι ευχαριστημένη από το “κάτι” σου.
Κι έτσι κι έκανα.
Κάθε φορά που η ανάγκη μου να σ’ έχω δίπλα μου, ξεπερνούσε το επιθυμητό μέγεθος που είχες ορίσει, κάπως την δίπλωνα, κάπως την τσαλάκωνα, ίσως και κάτι να της έκοβα, ώστε να καταφέρει να χωρέσει, να έρθει στα μέτρα σου.
Με μάθαινα να συμβιβάζομαι, να λέω “είναι εντάξει, έτσι πρέπει, δεν πειράζει”…
Να λέω ένα σωρό μαλακίες μόνο και μόνο για να μη χάσω αυτό το μικρό μερίδιο έρωτα που μου αναλογούσε από σένα. Βλέπεις, κοντά σου είχα αρχίσει να νομίζω κι εγώ πως ο έρωτας τεμαχίζεται και μοιράζεται και πως έπρεπε να είμαι ευχαριστημένη μ’ αυτό το κομμάτι το “ό,τι περισσεύει”. Υπήρξα οικειοθελώς αφελής και ανεκτική, όμως αυτό ποτέ δε με ένοιαξε. Δε με ένοιαξε αν θεωρήθηκα ακόμα και χαζή.
Για ένα πράγμα μόνο λυπάμαι μέχρι σήμερα, που για χάρη του “λίγου” σου, κομμάτιασα το “πολύ”μου.
Που σε ονόμασα “έρωτα” και ντρόπιασα τον έρωτα.