Γράφει η Λιάνα
Θέλω να βγάλω απ’ το χρονοντούλαπο της ζωής μου όσα όνειρα άφησα μισά και να τα απλώσω στον ήλιο του φθινοπώρου. Να φύγει από πάνω τους η μυρωδιά της κλεισούρας, να στεγνώσουν απ’ την υγρασία και να ξαναδώ το χρώμα τους. Να θυμηθώ γιατί τα έκανα και γιατί τα παράτησα. Να εξηγήσω επιτέλους στον εαυτό μου, αφορμές και αιτίες.
Αυτή η ανάγκη επιστροφής στο παρελθόν, με πιέζει πολύ τελευταία. Κι όσο την αναβάλλω, τόσο το μέσα μου θυμώνει, επαναστατεί. Πρέπει κάποια στιγμή να κλείσω τις εκκρεμότητες που με κρατάνε δέσμια στο να κάνω πιο σταθερά βήματα στο σήμερα.
Μια βαλίτσα γεμάτη σπασμένες αναμνήσεις λοιπόν. Το αποτέλεσμα της αναδρομής μου. Πρόσωπα ρυτιδιασμένα από τον χρόνο, στιγμές αδιάφορες και στιγμές ανεξέλεγκτες, που τις εξαφάνισα για να μην τις αντιμετωπίσω. Όλη μου η κληρονομιά διπλοκλειδωμένη σ’ αυτή τη βαλίτσα.
Και το παρόν μου να βρίσκεται σε συνεχόμενη διαμάχη με το παρελθόν. Να προσπαθώ να κάνω ένα βήμα μπροστά και η ζωή μου να με τραβάει δυο βήματα πίσω. Άφησα πολλά παραθυράκια ανοιχτά και από κει εισβάλλουν στην καθημερινότητά μου, εικόνες, συμβουλές, άνθρωποι και ζητάνε να κλείσω ερμητικά ό,τι με ενώνει με το παρελθόν.
Είμαι κουρασμένη, εξαντλημένη. Όλη αυτή η βόλτα στα παλιά, το μπρος – πίσω σε αποφάσεις με έχουν κάνει να μην μπορώ να κουνηθώ. Λες κι έχει κάτσει ένα βάρος στην πλάτη μου κι εγώ να μην μπορώ να το αντέξω.
Μετράω λάθη και σωστά. Προσπαθώ να κάνω ταμείο και βρίσκω μεγάλο έλλειμμα. Είναι καιρός από τότε που ξαναγνώρισα τον εαυτό μου, τον αγκάλιασα με στοργή και κάτι μου φαινόταν να λείπει. Είναι οι μισοκλεισμένες υποθέσεις. Σαν μικρά εγκλήματα εις βάρος μου που ποτέ δεν εξιχνιάστηκαν και έχουν μπει στο αρχείο.
Μα δεν μπορώ πια να περιμένω, θέλω να απαλλαγώ και να συνεχίσω. Δεν υπάρχουν πια άλλοθι και δικαιολογίες. Ο χρόνος είναι αμείλικτος, προχωράει και θα ξυπνήσω ένα πρωϊ γερασμένη, να αναρωτιέμαι γιατί δεν έπραξα σωστά, τότε που ανακάλυψα το τι πραγματικά θέλω.
Πρώτα θα βρω μια ερημιά, μακρυά απ’ όλους και θα ουρλιάξω. θα βγάλω μια κραυγή, τόσο δυνατή, που θα ταρακουνηθεί συθέμελα το οικοδόμημα της ζωής μου. Έτσι για να τινάξω από πάνω μου ό,τι με βρώμισε, ό,τι με πλήγωσε ή με σημάδεψε. Θέλω να τα δω όλα ριγμένα κάτω, να τα αξιολογήσω, να τα χαϊδέψω, να μιλήσω μαζί τους και να μπορέσω να τα αφήσω να ταξιδέψουν στον χρόνο και να συμφιλιωθώ μαζί τους.
Θέλω να δω πρόσωπα που αγάπησα και μου λείπουν. Να θυμηθώ τις απώλειες των αγαπημένων, να εξομολογηθώ ότι δεν τους είχα πει τότε, να τους αγγίξω ξανά, να κλάψω και να γελάσω με όσα έχουμε ζήσει. Σαν αποχαιρετισμό, για να μπορέσω επιτέλους να συμβιβαστώ με την απουσία τους.
Να συγχωρέσω με τη σειρά, όσους μου ράγισαν την καρδιά. Να απαντήσω στον εαυτό μου, γιατί τους δέχτηκα και να τους εξαφανίσω απ’ το παρόν μου, όχι όμως απ’ την ιστορία μου. Ακόμα κι αυτοί διαμόρφωσαν αυτό που είμαι.
Μόνο έτσι θα μπορέσω να προχωρήσω και να αποφασίσω ποιον δρόμο θα πάρω. Θα σταματήσω να αυτοτιμωρούμαι, να δυσπνοώ και να πνίγομαι.
Τα θέλω μου τα ξέρω εδώ και μήνες. Κινούμαι όμως αργά, για να αντέχω τις αλλαγές που γίνονται μέσα μου. Ψάχνω συνοδοιπόρους στο νέο μου εγώ. Ανθρώπους που έχουν τη σπίθα στα μάτια τους και την τρέλλα στην ψυχή. Τζογαδόρους της ζωής που δεν φοβούνται να φάνε τα μούτρα τους, αλλά μυρίζουν ειλικρίνεια.
Στο χέρι μου είναι να φτάσω το μαχαίρι στο κόκκαλο και να ξεμπερδέψω το προσωπικό μου κουβάρι.
Ξέρω θα πληγώσω πολλούς και θα εκπλήξω περισσότερους μα η ανάγκη να ρουφήξω τη ζωή, με τραβάει σε λύσεις πια. Βαρέθηκα να προσποιούμαι και να καλοκαρδίζω. Καιρός να πάρει ο καθένας ό,τι του αξίζει. Ακόμα κι εγώ.
Όσο γι αυτούς, τους πρωταγωνιστές των όμορφων ονείρων μου, που φυλάσσονται σε μια ξεχωριστή θέση, θα παλέψω να τους αφήσω έξω από όλο αυτό το ξεκαθάρισμα. Εξαιτίας τους ένιωσα και δυνάμωσα κι αυτό το χρωστάω.
Ας αρχίσει άλλη μια περιπέτεια λοιπόν, που θέλει κότσια και αντοχές. Το αποτέλεσμα θα μπορέσει να μου δώσει πίσω τη γαλήνη μου, τα βήματά μου και την ελευθερία μου….