Γράφει η Νένα Παπαδοπούλου
Ο ήχος του μηνύματος με ξυπνάει από το λήθαργο των αναμνήσεων. Καθισμένη στην δικιά σου καρέκλα στο μπαλκόνι, δύο ώρες αγναντεύω το κενό. Ανοίγω το μήνυμα. Είσαι εσύ.
« Είσαι καλά; Πως νιώθεις;», με ρωτάς.
Αυθόρμητα κοιτάω απέναντι μου και βλέπω το ηλιοβασίλεμα. Μια εικόνα καταθλιπτική σαν την ψυχή μου.
Πως νιώθω; Σαν αυτήν την θλιμμένη ώρα του ηλιοβασιλέματος νιώθω. Ο ήλιος χάνεται και αφήνει πίσω του μαυρίλα και σκοτάδι. Πριν από αυτό το σκοτάδι, όμως, μας χαρίζει λίγες εικόνες μαγείας, για να έχουμε να τις θυμόμαστε μέχρι να ξαναβγεί. Έτσι, έχω μείνει και εγώ εδώ σε αυτήν την άβολη καρέκλα. Να ζω στο ηλιοβασίλεμα της σχέσης μας, να φοβάμαι το σκοτάδι του χωρισμού και να αναπολώ το φως του έρωτα μας.
Δεν μπορεί να μην θυμάσαι, ρε μωρό μου.. Δεν μπορεί να ξέχασες τόσες στιγμές. Τις διακοπές μας στην Ιταλία; Την μάχη που έδινες για να μην χωρίσουν τα χέρια μας, όταν περπατούσαμε στα σοκάκια με τους χιλιάδες τουρίστες; «Η ένωση των χεριών μας είναι η δύναμή μας» έλεγες. Η δύναμη χάθηκε, η Ιταλία τελείωσε. Κάτι σαν την μαγεία που λέγαμε για το ηλιοβασίλεμα. Το σκοτάδι ήρθε.
Ένα δάκρυ κάνει την εμφάνιση του στην οθόνη του κινητού, ενώ χαζεύω τις φωτογραφίες αυτών των διακοπών. Δεν μπορώ να σταματήσω το κλάμα που ακολουθεί και θολώνει τα χρώματα του ουρανού. Κόκκινο, κίτρινο, πορτοκαλί, ροζ όλα μαζί αποχαιρετούν την μέρα. Και εγώ αποχαιρετώ εμάς. Τα χέρια μας χωρίζουν με φόντο την τελευταία ακτίνα του ήλιου που χάνεται. Οι δρόμοι μας διαφορετικοί στο σταυροδρόμι που θα έρθει το επόμενο πρωί.
Δεν ήθελα. Δεν πρόλαβα. Δεν μπόρεσα. Δεν μπόρεσα να μας σώσω και αυτήν την φορά. Τι νόημα θα είχε άλλωστε; Αφού εσύ θα έβρισκες το επόμενο αδιέξοδο και θα μας έχωνες μέσα, ενώ εγώ θα πάλευα να βρω τον τρόπο για την πιο εύκολη αναστροφή. Το μπουκάλι τελείωσε, η νύχτα έπεσε αλλά τα δάκρυα δεν στέγνωσαν. Που ξέρεις; Ίσως να μην στεγνώσουν και ποτέ.
Το κινητό έκλεισε από μπαταρία και το «Σ’ αγαπώ» που θα έστελνα, δεν το έστειλα ποτέ. Που ξέρεις; Ίσως έτσι να έπρεπε να γίνει.
Καλό δρόμο αγάπη μου! Που ξέρεις; Ίσως να ξανασυναντηθούμε κάποτε.