Γράφει η Μπάρμπυ Κορμαρή
Φεύγω.
Καιρό τώρα έχω έτοιμη μια βαλίτσα. Μια μικρή κόκκινη βαλίτσα, κρυμμένη κάτω από το κρεβάτι. Έχω βάλει μέσα όλα τα απαραίτητα κι όλα τα αγαπημένα. Εκείνο το παλιό ξεχειλωμένο φούτερ σου, που φόραγα τις Κυριακές μόνο και μόνο για να σε βλέπω να γελάς. Ένα μακό μπλουζάκι σου, που έχει ακόμα τη μυρωδιά του κορμιού σου. Το πολύχρωμο κασκόλ που μου αγόρασες στο πρώτο μας ταξίδι. Και τα εισιτήρια από εκείνη την παράσταση που δεν πήγαμε ποτέ.
Μη με ρωτήσεις που πάω, δεν ξέρω. Φεύγω για ένα ταξίδι χωρίς προορισμό. Θα μπω στο αυτοκίνητο, θα βάλω δυνατά τη μουσική και θα πατήσω το γκάζι. Θα ακολουθήσω μια τυχαία διαδρομή χωρίς να κοιτάω το χάρτη. Θα χαθώ σε επαρχιακούς δρόμους μέχρι να καταλήξω σε κάποιο μέρος ξεχασμένο. Σ’ ένα μέρος που δεν ήξερα καν ότι υπάρχει. Κάπου που δε θα μπορεί κανείς να με βρει.
Κανείς, εκτός από σένα. Γιατί εσύ μονάχα μπορείς να δεις τα ίχνη που θα αφήσω πίσω μου. Μπορείς να διακρίνεις τον ίσκιο μου στο σκοτάδι. Μπορείς να μυρίσεις το άρωμά μου στον αέρα. Μπορείς να νιώσεις την ανάσα μου ανάμεσα σε χιλιάδες. Μπορείς να ακούσεις τη φωνή μου να σε γυρεύει τις νύχτες που θα ψάχνω την αγκαλιά σου για ν’ αποκοιμηθώ.
Μονάχα εσύ μπορείς να βρεις την άκρη στο λαβύρινθο του μυαλού μου και να τρυπώσεις στη σκέψη μου. Να με ακολουθήσεις στα ταξίδια μου και να δραπετεύσεις μαζί μου. Να μου φωτίσεις τα σκοτάδια μου και να μου δώσεις χίλιους λόγους να γυρίσω.
Μονάχα εσύ θα μπορείς πάντα να με βρεις. Γιατί όπου κι αν πάω, από σένα δε φεύγω ποτέ.