Γράφει η Ειρήνη Σταυρακάκη
Είναι τα μάτια μου, που δε μου επιτρέπουν να δω παραπέρα. Είναι η σκέψη μου, που φεύγει πέρα απ’ τη θλίψη, τον οίκτο και την αδιαφορία. Είναι τα λόγια, που είπαν πολλά σε μια στιγμή σκληρής αδυναμίας. Δε θέλω κάτι άλλο. Ένα κενό, μόνο αυτό θέλω.
Έπαψα να πιστεύω στις ανθρώπινες σχέσεις. Σε εκείνες που βασίζονται στην ειλικρίνεια και στον αμοιβαίο σεβασμό. Ακόμη κι αυτές είναι μια ανθρώπινη κατασκευή, για να σπάει η ρουτίνα της μέρας. Για κάτσε και μέτρα, ποιος ήταν δίπλα σου όταν έκλαιγες βουβά πάνω στο μαξιλάρι; Ποιος σε είδε να τρέχεις χαράματα στο δρόμο, όταν ένιωθες να απειλείσαι; Ήταν κανείς δίπλα σου ή μήπως κάνω εγώ λάθος;
Αυτός που θα σε συντροφεύει για πάντα στα σκοτεινά μονοπάτια σου, είσαι εσύ και κανείς άλλος. Οι φίλοι είναι εκεί για να περάσει ευχάριστα η μέρα στη δουλειά, στη βόλτα, στο φαγοπότι. Οι φίλοι είναι εκεί όσο τους το επιτρέπεις να είναι. Εσύ ανοιγοκλείνεις τα παράθυρα της ψυχής σου. Εσύ βλέπεις την ουσία και κρίνεις. Εσύ είσαι κριτής του εαυτού σου και πίστεψέ με κανείς άλλος.
Ξέρω πως μιλάω έξω απ’ τα δόντια, με κουβέντες που πληγώνουν όσους αγαπάω και θέλω από επιλογή να έχω στη ζωή μου, στην καθημερινότητά μου, στις στιγμές μου. Όμως, κάποιες φορές, το παίρνω αυστηρά προσωπικά. Δεν θέλω κανέναν άλλο στο πλάι μου παρά μόνο εμένα. Είναι εγωιστικό, το ξέρω. Αλήθεια, κάποιες στιγμές μου είναι άκρως προσωπικές. Το μόνο που θέλω από μένα είναι μόνο εμένα.
Και κάπως έτσι το κενό μεγαλώνει. Δε μπορώ να μοιραστώ τα πάντα από το κενό μου. Κάποια πράγματα τα κρατάω κρυφά, κάπου εκεί στο βάθος της ψυχής μένουν κρυμμένα. Όταν αποφασίσουν και έρχονται στην επιφάνεια, έχω να αναμετρηθώ μαζί τους, ξανά αυστηρά προσωπικά. Είναι η μάχη μου, ο αγώνας με τους δαίμονές μου. Λυπάμαι, αλλά δε μπορώ να τους μοιραστώ. Είναι στη φύση μου να επιλέγω την αυτοκαταστροφή. Όταν εκείνη μου ανάβει φανάρι, εγώ στρίβω τσιγάρο και την κοιτάω στα μάτια…