Γράφει ο Αλέξανδρος Χωριανούδης.
Κι αν δεν με πίστεψες κορίτσι μου δεν πειράζει.
Καλή καρδιά και πάμε γι’άλλα.
Αν έμαθες στον πόνο και ξέχασες την χαρά του φλερτ, δεν πειράζει.
Αν έμαθες να επιβεβαιώνεις τα αισθήματα του άλλου μέσα από κλάματα και οδυρμούς, δεν πειράζει.
Αν έμαθες πως για να είσαι καλά θα πρέπει να είσαι “υπό” του, πρέπει να σου πω πως δεν είσαι η Μαλβίνα για να είσαι πάνω από όλους και κάτω από εκείνον.
Γιατί εκείνος, αν είναι άντρας κι όχι ένας κοκοράκος, δεν θα σε θελήσει ποτέ υπό του.
Ούτε και υπό σου θα κάτσει.
Ο άντρας θέλει τη γυναίκα του να περπατάει δίπλα του.
Να καμαρώνει γι’αυτήν.
Δεν θέλει ούτε να περπατάει πίσω του, ούτε να τρέχει πίσω της.
Να περπατάνε δίπλα δίπλα θέλει.
Κατάλαβες τώρα κορίτσι μου γιατί δεν πειράζει;
Γιατί εδώ, στάθηκες, δεν είναι για σένα.
Εσύ θες να επιβεβαιώσεις την ανασφάλειά σου κι εγώ να χτίσω ένα μαζί.
Ζητάς ντόμπρα λόγια κι όταν τα ντόμπρα λόγια τα άκουσες, τρόμαξες.
Τα ντόμπρα, κορίτσι μου, να τα ζητάς όταν τα αντέχεις.
Γιατί εκεί έξω, πολλές ζητάτε πολλά αλλά δεν τα αντέχετε.
Πώς το λέμε;
Δεν είμαστε όλοι οι άντρες για τα κυβικά σας.
Και μην αγχώνεσαι κουκλίτσα μου, δεν εννοώ πως είστε λίγες.
Όχι, ίσα ίσα.
Είστε θεατρική υπερπαραγωγή, μόνο που ντυθήκατε για το ρόλο αλλά δεν ξέρετε σε ποιο έργο θα παίξετε.
Γιατί κάποιοι άντρες, λίγοι, πολλοί, δεν έχει σημασία, μάθαμε να σας λέμε ντόμπρα «σε θέλω», ντόμπρα «σε αγαπάω» κι εξίσου ντόμπρα μάθαμε να αποχωρούμε από την παράσταση όταν αυτή μας προσβάλει.
Και ξέρεις κορίτσι μου πότε μας προσβάλει η παράσταση;
Όταν υποτιμάτε τη νοημοσύνη μας. Όταν νομίζετε πως μπορείτε να μας παίξετε. Όταν από πονηρό θηλυκό, κατεργάρα γυναίκα, που απολαμβάνουμε να είστε, γίνεστε κουτοπόνηρες γυναικούλες.
Τον άντρα που ζητάς, και τον βαφτίζεις παλιάς κοπής, χαμένο, υπό εξαφάνιση κι άλλα τέτοια μελό, τον έχασες γιατί δεν έμαθες ποτέ πως οι άντρες, φέρονται ντόμπρα σε εκείνες που το αξίζουν και το κερδίζουν.