Δε με αγάπησες. Δε με γνώρισες, δε με πόνεσες. Ποτέ.
Δε με διάλεξες.
Ήρθες και απόθεσες δίπλα μου την ψυχή και το σώμα σου, για να τα ξεκουράσεις.
Ήμουν το αποκούμπι, το λιμάνι σου. Όπως το ήθελες εσύ. Για όσο το ήθελες εσύ.
Ήξερες πολύ καλά πως είχες να κάνεις με έναν άνθρωπο διαλυμένο, μια ψυχή ταλαιπωρημένη, κι όμως.. είπες λόγια, λόγια, τόσα λόγια κι άλλα τόσα, με τόση θέρμη, που έγιναν πιστευτά.
Έταξες όνειρα, όνειρα γλυκά και απονήρευτα, απαλλαγμένα από κάθε μορφής καχυποψία.
Σε πίστεψα, αφέθηκα, εμπιστεύτηκα την καρδιά σου..
Δειλή καρδιά, βολεμένε άνθρωπε..
Ψιθυριστά διατράνωσες τους μάταιους φόβους σου.
Σαν ουρλιαχτό παράνοιας οι δικαιολογίες σου.
Όταν βρίσκεις το ιδανικό, όταν αγαπάς, γαμώτο μου, το αρπάζεις από τα μαλλιά, μην τυχόν και το χάσεις.
Καραδοκείς πίσω του μην και στο κλέψει κανένας άλλος.
Εσύ με έδεσες με μια θηλιά από το λαιμό μου, κι όσο αυτή έσφιγγε, άλλο τόσο φώναζα “Σ’ αγαπώ”..
Με παράτησες δεμένη σαν το βασανισμένο αδέσποτο, στη μέση του πουθενά.
Ένα ποτήρι ακόμα. Στην υγειά σου. Τελευταίο.
