Γράφει η Δήμητρα Γιαννοπούλου
Φεύγεις. Κάθε μέρα που ξημερώνει σε βρίσκει όλο και πιο μακριά μου.
Είχα κάθε δικαίωμα να σ’ εμποδίσω κι είχες κάθε δικαίωμα να με παραμερίσεις.
Όσο πολύ κι αν σ’ ερωτεύτηκα, αποδείχτηκε λίγο για να σε πείσει πως άξιζε να μείνεις.
Φύγε λοιπόν. Φύγε και άσε με εμένα πίσω. Φύγε και ξέχασέ τα όλα.
Ξέχνα το χρώμα των ματιών μου και τον ήχο της φωνής μου.
Φύγε και ξέχνα το σχήμα των δαχτύλων μου και τον τρόπο που καπνίζω.
Ξέχνα τα γέλια μου, τα δάκρυά μου και τη μάρκα του αυτοκινήτου μου.
Ξέχνα πώς πίνω τον καφέ μου, ποιο είναι το αγαπημένο μου χρώμα και πού δουλεύω. Ξέχνα και τα τραγούδια που σου αφιέρωνα, τα τατουάζ στο σώμα μου και το λακκάκι στο λαιμό μου, που τόσο σου άρεσε.
Φύγε και ξέχνα το πρώτο μας φιλί, εκείνο το μαγικό, όπως συνηθίζες να λες. Ξέχνα και την πινακίδα που με κόκκινο σπρέυ είχαμε γράψει τα ονόματά μας.
Φύγε και ξέχνα το παγκάκι που καθόμασταν όταν είπαμε “σ’ αγαπώ” για πρώτη φορά. Ξέχνα τον αριθμό μου, τη μυρωδιά μου και την αγκαλιά που σ’ έπαιρνα κάθε φορά και σ’ έσφιγγα, σαν να’ ταν πάντα η τελευταία μας αγκαλιά.
Αν θες, ξέχνα ακόμα και τ’ όνομά μου. Δε με πειράζει. Μόνο κάνε μου μια χάρη, σε παρακαλώ. Αν ποτέ νιώσεις μόνος, αν ποτέ νιώσεις άδειος και έτοιμος να σπάσεις, θυμίσου ό, τι σου έχω πει.
Θυμίσου, πως εσύ ποτέ δε θα ‘σαι μόνος, γιατί εγώ θα είμαι πάντα εδώ για σένα. Κι αν φοβηθείς, εγώ θα σ’ αγκαλιάσω κι αν κλάψεις, θα πιω τα δάκρυά σου.
Αν πέσεις, θα σου δώσω το χέρι μου να πιαστείς κι αν ματώσεις, εγώ θα κλείσω τις πληγές σου.
Κι αν ποτέ νιώσεις πως δεν έχεις πού να πας, θυμίσου πως μέσα μου υπάρχει πάντα χώρος για σένα.
Θυμίσου πως εγώ για σένα, μαθαίνω να ζω χωρίς εσένα…