Γράφει ο Πέτρος Κουντούρης
Ίσως και να είναι έτσι. Ίσως και να μην μπορεί να αντέξει άλλο η ψυχή αυτό που της συμβαίνει.
Αυτό που ξέρω είναι πάντως ότι αγάπησα κάθετί ήταν δικό σου, ότι πόνεσα ότι σε πόνεσε, ότι χάρηκα με τη χαρά σου και λυπήθηκα με τη λύπη σου.
Ξεφνικά δεν άλλαξα, αλλά σου έμοιασα, σαν να χάθηκε το εγώ μου μέσα στο εσύ και η ζωή που έζησα μετά να ήταν κάτι που τελικά δεν ήθελα να ζήσω.
Είμαι σπίτι μόνος, με παρέα την μουσική που αγαπώ και το ζεστό φως ενός κόκκινου κεδιού να φωτίζει τις γραμμές που θέλω να γεμίσω, όχι με τα λάθη μου, αλλά με τα πάθη μου.
Η ώρα περνά αλλά δεν με νοιάζει γιατί ξέρω πια ότι δεν θα σε βρω ξανά, δεν θα σε περιμένω να έρθεις.
Σε ποιον να πω όλα αυτά που νιώθω; Όλα αυτά που θέλω;
Μια ζωή λάθη.. λάθη.. και λίγα ακόμα λάθη.
Και τώρα καθισμένος σε μια γωνιά του σπιτιού, που σε θυμίζει προσπαθώ να ξεχάσω.
Να μη θυμάμαι άλλο.
Σαν ένας σπασμένος παλιός καθρέφτης που έπεσε ξαφνικά στο πάτωμα και με τα κομμάτια του θα κόψει όποιον κι αν αγγίξει.
Νιώθω ξαφνικά άψυχος, νεκρός, κρύος, και το μόνο που με ζεσταίνει, είναι η φλόγα του κόκκινου κεριού που τρεμοπαίζει.
Γιατί την φλόγα που έκαιγε μέσα μου την έσβησαν τα δάκρυά μου.
Πρέπει να σε αφήσω τώρα, να μαζέψω τον καθρέφτη μόνος μου από το πάτωμα και ας κοπώ, δεν με νοιάζει!
Γιατί το κόκκινο είναι το χρώμα μου, θυμάσαι;