Γράφει η Τάνια Αναγνώστου.
Είναι μία από τις μέρες που αισθάνομαι χαμένη. Όλα γύρω μου είναι γνώριμα, μα ταυτόχρονα και τόσο ξένα. Νιώθω ένα απέραντο κενό μέσα μου. Δεν έχω τη δύναμη ούτε το κουράγιο να κάνω τη παραμικρή κίνηση. Μουδιάζω.
Το μόνο που μου βγαίνει είναι μια απάθεια, μια αδιαφορία για όλους και για όλα. Είναι από τις μέρες που θέλω να κλειστώ στον εαυτό μου και να κάνω μια βουτιά στα πιο βαθιά σκοτάδια μου. Στο μέσα μου.
Αισθάνομαι να πνίγομαι, να μου κόβεται η ανάσα. Καμιά όμως μάσκα οξυγόνου δεν είναι δίπλα μου για να με σώσει, να με επαναφέρει στη ζωή.
Είναι τόσο επώδυνο! Σωστό βασανιστήριο! Το σώμα παύει να έχει βαρύτητα και το βλέμμα καρφώνεται στο κενό.
Σκέψεις σκόρπιες δίνουν παράσταση μπροστά μου. Σκηνές πιο πρόσφατες, αλλά και παλαιότερες ξεδιπλώνονται. Και σε όλα αυτά είμαι ο επίτιμος καλεσμένος. Κάθομαι στην πρώτη σειρά και τα φώτα σβήνουν. Σκέφτομαι πως έχω ανάγκη ένα στήριγμα, μια συντροφιά. Δεν αντέχω να δω το θέαμα μόνη μου. Ψάχνω με μανία τον αναπτήρα στην τσέπη μου.
Το τσιγάρο πάντα μου κρατούσε συντροφιά σε τέτοιες καταστάσεις. Αντί να πέσει το χέρι μου πάνω στον αναπτήρα που τόσο λαχταρούσα, έπεσε πάνω σε έναν φάκελο. Τον ανοίγω με χέρια τρεμάμενα.
Α ναι!
Είχα μια διπλή πρόσκληση γι’αυτήν την παράσταση.
Μία για μένα και μία για κάποιον άλλο.
Αυτός ο κάποιος άλλος είσαι εσύ, ο άνθρωπός μου. Εσύ, που καταλαβαίνεις το δικαίωμά μου να θαμπώνω, να μικραίνω, να με χάνω και να με ξαναβρίσκω. Βρίσκεσαι πάντα εκεί δίπλα μου! Ούτε πιο μπροστά, ούτε πιο πίσω!
Για εσένα, λοιπόν φυλάω την πρόσκληση για την παράσταση της ζωής μου.
Θέλω να τη δεις και εσύ μαζί μου. Μονάχα μία χάρη θέλω να μου κάνεις..
Μη με κρίνεις..
Κανείς δεν είναι τέλειος. Έχω κάνει και εγώ τα λάθη μου. Φαντάζομαι και εσύ.
Μάθαμε όμως από αυτά.
Τολμώ να σου εξομολογηθώ με περίσσιο θάρρος πως θέλω να κάνω και άλλα, πολλά για να μάθω. Απλά θέλω να τα κάνω μαζί σου..
Δέχεσαι;