Γράφει η Βασιλική Κοτλίτσα
Ήμουν 18. Γεμάτη όνειρα και ελπίδες. Γεμάτη φιλοδοξίες και έτοιμη για ζωή. Έτοιμη να αρπάξω κάθε ευκαιρία που θα παρουσιαζόταν στο δρόμο μου, αψηφώντας κάθε κίνδυνο που θα παραμόνευε πίσω από κάθε μου επιλογή. Έτοιμη να αδράξω τη κάθε μέρα από την αρχή, χωρίς φόβο, δειλία και πανικό. Παρά μόνο με πάθος, τόλμη κα αδρεναλίνη.
Και τότε εμφανίστηκες εσύ! Σαν κεραυνός εν αιθρία. Σα να ήξερες τα σχέδια μου και ήρθες να μου κλείσεις το δρόμο. Σα καλοπληρωμένος εραστής, να με βάλεις στο κρεβάτι σου ,στη ζωή σου και να καταστρέψεις ότι καλό υπήρχε μέσα μου.
Σα να ήθελες να ζωντανέψεις τους εφιάλτες μου και να τους κάνεις να φαίνονται αληθινοί. Ήρθες να μου πουλήσεις λόγια ψεύτικα, και μίζερη αγάπη, σαν κάποιος να σου είπε ότι τη χρειαζόμουν. Μετέτρεψες τη μέρα μου σε σκοτάδι πυκνό και τα σχέδια μου σε σχέδια δράσης που στο τέλος θα έμενα νεκρή.
Ήσουν πληρωμένος δολοφόνος μιας αγάπης που δε σου χαρίστηκε αλλά την έκλεψες χωρίς ίχνος σεβασμού. Με το έτσι θέλω. Χωρίς να νοιαστείς για τις συνέπειες που θα υπήρχαν μετά. Μιας αγάπης παρθένας, αγνής και όμορφης που τη κατάντησες βρώμικη, άπλυτη και τη πέταξες στο δρόμο να τη φάνε τα ποντίκια.
Ήσουν ο χειρότερος εφιάλτης της ζωής μου. Ο απάνθρωπος κλέφτης συναισθημάτων που είχα την ατυχία να γνωρίσω. Και τώρα μετά από δέκα ολόκληρα χρόνια ακόμα φωνάζω στον ύπνο μου το όνομά σου. Ουρλιαχτά σκίζουν την ατμόσφαιρα και κάθε νύχτα μου, μυρίζει θάνατο. Σαν εκείνο το θάνατο της πρώτης μου αγάπης που φρόντισες να με ακολουθεί για πάντα.