Γράφει η Νεφέλη
Στέκομαι με το κινητό τηλέφωνο στα χέρια γεμάτη αγωνία με το βλέμμα καρφωμένο στην οθόνη του. Περιμένω απάντηση στο μήνυμα που σου έστειλα εδώ και ώρα.
– Θα έρθεις σήμερα; Να σε περιμένω; Ρωτώ…
Αλλά απάντηση δεν παίρνω κι ας το έχεις διαβάσει. Το ξέρω ότι χρειάζεσαι χρόνο για να μου απαντήσεις. Δεν είναι άλλωστε και η πρώτη φορά. Θα πρέπει να τακτοποιήσεις τις « εκρεμμοτητες» που έχεις.
Και κάπως έτσι για ακόμη μια φορά βάζω τη ζωή μου σε αναμονή.
Η αλήθεια είναι πως πότε για σένα δεν υπήρξα η προτεραιότητα .Πάντα κοίταζες να με βολέψεις κάπου , ανάλογα με τη μέρα, την ώρα , το μήνα και όταν βρισκόσουν κοντά μου φρόντιζες με τον τρόπο σου να μου θυμίζεις πως «όλα τα έκανες για μένα, προκειμένου να είσαι πλάι μου» .
Στην αρχή όντως πίστευα τα φούμαρα που μου πουλούσες. Όντως ένιωθα σπουδαία γιατί κατόρθωνες για χατήρι μου να κάνεις τούμπα την σπουδαία σου καθημερινότητα . Ώσπου σιγά-σιγά άρχισα να ψιλιάζομαι πως δεν είναι έτσι η πραγματικότητα αλλά κάπως αλλιώς.
Η επιθυμία μου να σε έχω δίπλα μου ήταν τεράστια και στο μυαλό μου μόνο μια σκέψη κυριαρχούσε. Να είμαστε μαζί.Καιγόμουν να σε νιώσω κοντά μου τόσο πολύ, που η λογική μου στέρεψε. Δέχθηκα σιωπηλά να είμαι απλά για σένα μια επιλογή. Κουβέντα και παράπονο μηδέν, μην τυχόν και μου θυμώσεις. Δεν σε θυμάμαι πότε να τα παρατάς όλα για μένα και να χάνεσαι μαζί μου.
Να σου πω όμως κάτι; Τελικά κουράστηκα. Ναι, κουράστηκα και ντράπηκα μαζί, που σου επέτρεψα να με υποτιμήσεις τόσο.
Ξεθόλωσε η όραση, άνοιξαν τα βλέμματα, πήρε αέρα το μυαλό και η καρδιά τα είδε όλα καθαρά και ξάστερα.
Η φωνή μέσα μου, μου το λέει.
«Εσύ πότε δεν θα αφήσεις τη ζωή σου και τη βόλεψη σου για μένα». Εγώ για σένα πότε δε θα είμαι η πρώτη σου επιλογή δυστυχώς!
Βρισκόμαστε σε άλλα σταυροδρόμια εμείς οι δυο κι εγώ με το ζόρι προσπαθώ να κάνω τους δρόμους μας να συναντηθούν.
Να λοιπόν που αυτή τη φορά, η αργοπορημένη σου απάντηση, μου έκανε καλό. Η σημερινή αναμονή με βοήθησε επιτέλους να δω την πραγματικότητα κατάματα. Σείστηκε το μέσα μου. Ταρακουνήθηκε το είναι μου. Αλλά δεν πειράζει.
Κάλλιο αργά, παρά ποτέ, λέει μια παροιμία.