Όχι, δεν γίνονται όλα για κάποιο λόγο

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.

Υπάρχει μια φράση, που στην προσωπική μου λίστα των απεχθών, άχρηστων και ενοχλητικών φράσεων, κρατάει την πρωτοκαθεδρία.

Είναι εκείνη η παθητική, χαζοχαρούμενη αρλούμπα, που λέει πως «όλα γίνονται για κάποιο λόγο».

Είναι αυτή η βλακώδης φράση, που πετάμε όλοι όταν δεν ξέρουμε τι άλλο να πούμε μπροστά σε κάτι που μας έχει σοκάρει. Μπροστά σε ένα γεγονός που είναι τόσο μεγάλο, τόσο επίπονο για να το χωρέσουμε μέσα στην λογική μας, το μόνο που θέλουμε να κάνουμε είναι να το βάλουμε στα πόδια. Κι επειδή δεν μπορούμε, ξεστομίζουμε το εύκολο.

«Όλα γίνονται για κάποιο λόγο»

Όχι ρε φίλε.
Δεν γίνονται όλα για κάποιο λόγο. Δεν εξηγούνται όλα τα ανεξήγητα αυτού του κόσμου έτσι.

Δεν μπορείς να το πεις αυτό στην μάνα που έμεινε παραπληγική μετά από τρακάρισμα
Δεν μπορείς να το πεις αυτό σε αυτόν που έχασε το παιδί του.

Δεν μπορείς να λες στον άλλο πως μέσα από τον πόνο και την τραγωδία του θα βρεθεί κάτι καλό.

Είναι μια κοινότοπη φράση που ξεστομίζεται χωρίς σκέψη και χωρίς να υπολογίζει ο άλλος τις συνέπειες.

Δεν μπορείς να μην δίνεις τον χρόνο στον άλλο να πενθήσει.

Ότι κι αν είναι αυτό για το οποίο νιώθει έτσι.

Για μια απώλεια, για ένα θάνατο, για ένα τέλος, για ότι!

Δεν μπορείς επειδή δεν ξέρεις πώς να αντιμετωπίσεις τον πόνο του άλλου, επειδή σου χαλάει το κουτάκι σου που τα έχεις όλα ρυθμισμένα και βολεμένα να ζητάς να μπει πίσω στην θέση του ξεπετώντας τον με ένα τσιτάτο της κακιάς ώρας.

Κάποιες φορές, οφείλεις να παραδεχτείς πως «κάποια πράγματα, δεν φτιάχνονται. Δεν αλλάζουν. Μπορείς μόνο να τα χωρέσεις μέσα σου και να τα κουβαλήσεις»

Είναι μια επίπονη διαδικασία και για αυτόν που την ζει και για τους γύρω του.

Το πένθος δεν είναι κάτι που βιώνεται εύκολα κι ανώδυνα. Είναι επίπονο και θέλει το χρόνο του. Δεν το νιώθεις μόνο μπροστά σε έναν θάνατο. Το νιώθεις ακόμα και σε έναν χωρισμό, ακόμα και χάνοντας μια δουλειά, μια ευκαιρία. Όμως αυτά ναι, είναι διορθώσιμα.

Το να χάσεις όμως έναν άνθρωπό σου, το να αρρωστήσεις, το να βιώσεις την πραγματική απώλεια, δεν είναι κάτι που διορθώνεται.

Είναι κάτι που θέλει το χρόνο του να το αποδεχτείς, να το κάνεις κομμάτι σου και να μάθεις να ζεις με αυτό.

Δεν μπορείς την ώρα που ο άλλος βιώνει μια τραγωδία, την ώρα που η ζωή του άλλου κόβεται στα δυο, εσύ να του πετάς μια κοινοτοπιά και να του λες πως «ήταν να γίνει» απλά για να νιώσεις καλά που συμπαραστάθηκες στον πόνο του.

Αν δεν μπορείς να το αντέξεις, μπορείς απλά να φύγεις. Πάρε τις αποστάσεις σου και προχώρα. Δεν μπορείς όμως με συμβουλές πιο κενές και από το τίποτα, να απαιτείς ο άλλος να συνέλθει.

Αν θες όμως να μείνεις, μείνε για εκείνους όχι για τον εαυτό σου και τις τυχόν ενοχές που θα νιώσεις φεύγοντας.

Αν μείνεις, μείνε κι άσε το δικαίωμα του άλλου να είναι άνθρωπος και να αντιδρά ακριβώς έτσι, σαν άνθρωπος. Μην του στερείς το δικαίωμα να είναι εύθραυστος και να πονάει.

Μείνε ακόμα και σιωπηλά, απλά αναγνώρισέ του το δικαίωμα στον πόνο. Και μείνε εκεί.

Αυτό είναι το μόνο που θέλει ο άνθρωπος που πονάει. Αυτό είναι το μόνο που θα σου ζητήσει ακόμα κι αν δεν στο πει.

Να είσαι εκεί.

Μην κρυφτείς όταν νιώθεις άβολα, μην τον ξεπετάς με φρασούλες και τσιτάτα. Μην θεωρείς πως πρέπει να κάνεις κάτι. Με το να είσαι εκεί, κάνεις τα πάντα.

Στο σκοτάδι και τις σκιές μας, δεν επιτρέπουμε εύκολα την είσοδο. Και κάποιες φορές δεν την επιτρέπουμε και καθόλου. Το θέμα είναι όταν θα σε αναζητήσει ο άλλος για να σε βάλει στο σκοτάδι του να είσαι εκεί.

Να του κρατήσεις το χέρι και να περπατήσεις μαζί του.

Αυτό είναι το μόνο που χρειάζεται ο άνθρωπος που πενθεί.

Να είσαι εκεί.

Όλοι οι άλλοι, μπορούν απλά και ήρεμα να αποχωρήσουν και ας κάνουν την χάρη να πάρουν μαζί και τα εύκολα λογάκια τους.

LoveLetters