Γράφει η Ηρώ Αναστασίου.
Στην ζωή μου δεν ζήλεψα κανέναν και τίποτα. Είχα και έχω επίγνωση των δυνατοτήτων και της δύναμης μου. Ό,τι κέρδισα, το κέρδισα με το σπαθί μου. Πολεμάω για να κερδίσω τα πάντα.
Ό,τι αγάπησα, το αγάπησα με πάθος.
Ό,τι με αγάπησε, το σεβάστηκα.
Ό,τι με πόνεσε, το προσπέρασα.
Ό,τι με πλήγωσε, το σκότωσα.
Ό,τι με αδίκησε, το αγνόησα.
Μην προσπαθήσεις να με αδικήσεις! Είμαι θυμωμένη.
Με μένα, μην φανταστείς κάτι άλλο.
Με μένα που μου κόβεται η ανάσα μου απ’την κακία ή απ’την μωρία που κουβαλάνε οι λέξεις.
Ο καημός της ψυχής μου είναι να με καταλαβαίνουν. Αλλά πώς να καταλάβει η μετριότητα το πάθος;
Πώς να αντιληφθεί η μωρία την διαφορετικότητα του ατόμου και του κάθε ατόμου;
Μην απορείς λοιπόν για μένα, να απορείς με τον εαυτό σου, γιατί ακόμη να καταλάβεις ότι το παιχνίδι παίζεται πάντα εντός, ποτέ προς τα έξω.
Γιατί οι άνθρωποι απενοχοποιούν τον εαυτό τους, γιατί γνωρίζουν πολύ καλά ότι έφταιξαν, ότι ήταν λάθος σε κάτι, ότι ήταν άδικοι.
Είναι καλύτερα όταν φταίνε οι άλλοι, είναι πιο ελαφρύ το άδικο ρε αδερφέ.
Γι αυτό σου λέω, “η σφαγή πάντα από εντός έρχεται, ποτέ απ’έξω”!