Όταν η καβάτζα αποφασίσει να το τελειώσει, είναι οριστικό και αμετάκλητο.
Γράφει ο Μάνος Σαμοθρακής – Τριστάνος
Κάποιοι πιστεύουν ότι μπορούν να σε έχουν για πάντα στην αναμονή. Ότι θα είσαι δεύτερη και τρίτη προτεραιότητα και απλά όταν σε θυμούνται και σε χρειάζονται, θα σηκώνουν το τηλέφωνο, για να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες τους.
Κάποιοι έχουν πολύ μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους και νομίζουν ότι είναι τιμή σου, απλά και μόνο να τους έχεις στη ζωή σου. Ασφαλώς δεν υπολογίζουν τα αισθήματά σου, ούτε τις ανάγκες σου, διότι προτεραιότητα έχουν οι δικές τους.
Είναι απολύτως σίγουροι, ότι ανά πάσα στιγμή, θα σου πουν μερικά όμορφα λόγια, θα δικαιολογήσουν την προηγούμενη απουσία τους κι εσύ θα τα ξεχάσεις όλα και θα τρέξεις κοντά τους.
Μία υπέροχη ρεζέρβα για όλες τις δουλειές, που βρίσκεται στον πάγκο και περιμένει με λαχτάρα κάθε φορά που θα την καλέσει ο “προπονητής” – όταν δεν έχει άλλη επιλογή – για να μπει μέσα και να παίξει τον μικρό της ρόλο. Ένα ρόλο, που έχει να κάνει με την αξία που της δίνει, ασχέτως αν τελικά, αυτή ξελασπώνει την ομάδα.
Μία ρεζέρβα που δεν επιτρέπεται να έχει δική της ζωή, αλλά πρέπει να είναι πάνω από το τηλέφωνο και το messenger και να περιμένει πότε θα την θυμηθεί το “αφεντικό” για να την καλέσει. Να τα παρατήσει όλα, για χάρη του ένα, του μοναδικού, του μεγάλου έρωτα της.
Αυτό που δεν υπολόγισες όμως, είναι ότι έχει καρδιά. Ότι έχει ψυχή, συναισθήματα και αξιοπρέπεια. Ότι δεν αντέχει άλλο να είναι λύση ανάγκης και αφού δεν μπόρεσε ποτέ να πάρει πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωή σου, ήρθε η ώρα να αποχωρήσει από το γελοίο σου θίασο.
Ήρθε η ώρα η καβάτζα να το τελειώσει. Ήταν κάτι βέβαια που δεν το περίμενες, διότι θεωρούσες ότι θα είναι πάντα δεδομένη. Θεωρούσες ότι θα τρέφεται με τα ψίχουλα που της πετούσες και τώρα σου λείπει. Κάθε μέρα σου λείπει ολοένα και περισσότερο, διότι δεν βρίσκεις άλλη να σε αγαπήσει έτσι.
Βάζεις τα δυνατά σου για να την ξαναρίξεις, όμως δεν θα σου κάνει τη χάρη. Άργησες πολύ να καταλάβεις, ότι αυτούς που μας αγαπούν, δεν τους εκμεταλλευόμαστε. Ότι δεν πρέπει να τους χάσουμε από τη ζωή μας, διότι είναι αναντικατάστατοι. Και τώρα που το κατάλαβες, βρίσκεται πλέον μακριά.
Διότι όταν η καβάτζα ξενερώσει και αποφασίσει να το τελειώσει, έχει αδειάσει εντελώς από μέσα της. Δεν υπάρχει τίποτα πλέον να σου δώσει, διότι της το έπαιρνες κομμάτι – κομμάτι, ύπουλα, όλον εκείνον τον καιρό που έκανε υπομονή.
Την ρούφηξες, την στέγνωσες, την απογοήτευσες και έμεινε κενή μέσα της.
Όταν η καβάτζα αποφασίσει να το τελειώσει, είναι οριστικό και αμετάκλητο.
Διότι τελικά έχει γεννηθεί για πρωταγωνίστρια και το δικό σου “έργο” έχει μόνο κομπάρσους.
Και με αυτούς θα μείνεις!