Γράφει ο Μοναχικός Άγγελος
Σαν αδέσποτη ελπίδα τριγυρνούσα μέσα στο σκουπιδότοπο.
Δεν με ενοχλούσε η απαίσια μυρωδιά,ούτε η μαυρίλα που
σκέπαζε τα πάντα,με χαλούσε η αδιαφορία που έπαιζε με
τις σκέψεις μου και εγώ έτρεχα να μείνει ξωπίσω μου.
Τι κι αν μύριζαν τα ρούχα μου,τι κι αν με εκμεταλλεύονταν.
Εγώ έπρεπε να μείνω ο εαυτός μου,τόσο σκληρός με εμένα,ναι
και μόνο με εμένα,οι άλλοι δεν με ξέρουν,δικαίως γίνονται όλα.
Με ενοχλούσε να δίνω,και να μου λένε πάρε κι εσύ ένα
κομμάτι ξερό αγάπης.
Ναι το έπαιρνα γιατί το είχα ανάγκη,το κρατούσα τόσο
δυνατά στην χούφτα μου,κι εκείνο άχνιζε λες και μόλις είχε
βγει από τον φούρνο.
Και μετά το καμάρωνα και δάκρυζα γιατί δεν μπορούσα
να το φάω κι ας είχα μέρες νηστικός.
Έψαχνα κάποιον να ταΐσω,μα όλοι τους ήταν χορτασμένοι,κι εγώ
ο χαζός να πεινώ και να ψάχνω να δώσω την Ψυχή μου.
Τόσο εύκολα ξεγελιέμαι,μα δεν μετανιώνω.
Τελικά είναι όμορφα όταν σκοτεινιάζει.
Ας μην ξημερώσει για μια μέρα,λίγο παραπάνω χαρά.
Μέσα μου..