Γράφει η Κατερίνα Μαυρίδου
Και τώρα που με έμαθες να ζω χωρίς εσένα, τι ζητάς;
Τι ψάχνεις από εμένα;
Έκανα ακριβώς αυτό που μου ζήτησες. Συνέχισα να ζω.
Εύκολα; Δύσκολα; Δεν έχει σημασία.
Συνέχισα.
Και κάποια στιγμή ο πόνος έγινε συνήθεια. Και το μούδιασμα της απουσίας, έγινε δεδομένο.
Κι ήρθαν άνθρωποι στη ζωή μου. Άλλοι περαστικοί κι άλλοι για να μείνουν.
Άλλοι φευγάτοι κι άλλοι με απροσδόκητες ρίζες.
Κι έζησα. Ζω.
Και γελάω, και ταξιδεύω, και ερωτεύομαι.. Πόλεις, ανθρώπους, ταξίδια, θάλασσες..
Χωρίς εσένα.
Κι έγινε πια ανακουφιστικό το να μην ξέρεις τίποτα για μένα.
Κι είναι πια λυτρωτικό το να μην ξέρω τίποτα για σένα.
Έμαθα να ζω χωρίς εσένα. Σε έβαλα εκεί που ζήτησες.
Στο βάθρο των καταραμένων ερώτων. Σου έδωσα κι όλη την ελευθερία που ζητούσες.
Και ζω. Χωρίς εσένα.
Χωρίς αναμονή, χωρίς προσμονή, χωρίς προσδοκία.
Στο σήμερα, για το σήμερα!
Γελάω, κλαίω, ενθουσιάζομαι, μελαγχολώ, υπάρχω.. για μένα, χωρίς εσένα.
Κι είναι πια τόσο εύκολη η ζωή.
Όσο δύσκολο ήταν να μάθω να ζω χωρίς εσένα, τόσο εύκολο είναι πια να ζω.. κατ’επιλογή!
Πού και πού αναρωτιέμαι.. είσαι πολύ περήφανος για την επιλογή σου, μωρό μου;
