Όχι άλλος πρόλογος! Το ξεστομίζω έτσι στεγνά, αγανακτισμένα, σχεδόν ξεδιάντροπα, κόντρα στις επιθυμίες όλων εκείνων που εύχονται οι στιγμές που εξελίσσονται στην αρχή κάθε γνωριμίας ή φλερτ, να κρατούσαν ακόμη περισσότερο.
Υπάρχουμε κι εμείς! Εμείς, που αν μας φλερτάρουν με μία ακόμη ωραία ατάκα, αν συνεχίσει να πλανάται στον αέρα η ερωτική διάθεση κι αν αναγκαστούμε ξανά να συγκρατήσουμε τη δυνατή μας επιθυμία για να συνεχίζει να εξελίσσεται ένα παιχνίδι που μας κρατά στην πρώτη πίστα κάθε φορά, θα χάσουμε κάθε ενδιαφέρον γι’ αυτό.
Κάποιοι εκεί έξω αγαπούν τόσο πολύ τον πρόλογο, που έχουν αποφασίσει να μένουν μόνο σε αυτόν. Αγνοούν πως ο πρόλογος, πρέπει να είναι σύντομος, με απλά νοήματα και να σε προετοιμάζει για το κυρίως θέμα. Έτσι δε μας τα έλεγαν στο σχολείο; Ξεκίνα λοιπόν δυναμικά την κάθε γνωριμία και πέρνα γρήγορα στο κυρίως θέμα, γιατί οι μακροσκελείς πρόλογοι κουράζουν και σε απομακρύνουν από αυτό!
Ό, τι σε βάζει στο παιχνίδι είναι ωραίο. Ο άνθρωπος όμως αναρωτήθηκες γιατί παίζει; Δεν το κάνει για το ταξίδι, αλλά για να κερδίσει. Όσο «καρμική» κι αν φάνταζε η γνωριμία σας στην αρχή, όσα χαμόγελα κι αν σου χάρισαν, όσες «πολλά υποσχόμενες» ματιές κι αν αντάλλαξες, αν δε βρεις τον τρόπο να περάσεις στην επόμενη πίστα του παιχνιδιού, όλα αυτά δε θα έχουν καμιά σημασία. Καμιά σημασία και κανέναν νικητή!
Κουράζει το πάθος σε δόσεις κι ακόμη περισσότερο κουράζει το «ντοπάρισμα» αδρεναλίνης που δεν της δίνεις διέξοδο. Να ξυπνάς έντονα συναισθήματα στον άλλον, χωρίς να έχεις τη διάθεση να τα ζήσεις μαζί του ή ακόμη χειρότερα, να συμπεριφέρεσαι σαν να μην ήσουν εσύ αυτός που τα ξύπνησε. Ν’ αποφάσισες τελικά να μη γράψεις την έκθεση, αλλά το στιλό απ’ το χέρι να μην το αφήνεις.
Το κακό είναι ότι το ξεκίνημα της ιστορίας, μας άρεσε. Ήταν τόσο δυνατός ο πρόλογος, που ανυπομονούσαμε για το κυρίως θέμα κι είχε πάψει πια να μας νοιάζει, ακόμη κι ο επίλογος, που ξέραμε πως ούτως ή άλλως μια μέρα θα γραφόταν κι αυτός.
Ευχηθήκαμε πολλές φορές να είχαμε εκείνο το θαυματουργό κόκκινο στιλό της δασκάλας μας και να σβήναμε κάθε παραπανίσια παράγραφο του προλόγου που επαναλάμβανε συνεχώς τα ίδια και τα ίδια. Να μπαίναμε μαζί στο κυρίως θέμα και να γεμίζανε οι σελίδες από εξιστορήσεις δυνατών στιγμών. Στιγμών που ένα είναι σίγουρο: Δε ζουν στον πρόλογο!
Στιγμών που πρέπει να καταλάβεις πως αν ποτέ θέλεις να ζήσεις, πρέπει να πάψεις να «εκπαιδεύεσαι» μόνο στα δυνατά ξεκινήματα και να έχεις τις αντοχές και τη διάθεση να συνεχίζεις την ιστορία. Ποιος ο λόγος να ξεκινήσει μια ιστορία ή ένα φλερτ, αν ο σκοπός δεν είναι να το ζήσεις; Και τι ακριβώς κερδίζεις μένοντας στο στάδιο της αρχής μιας γνωριμίας που πλανάται λίγο φλερτ, λίγη ερωτική διάθεση και λίγο απ’ το «πολύ» που ο άλλος νομίζει πως θα ζήσει μαζί σου;
Αν στην πορεία «ο ίδιος άνθρωπος που σε γοήτευσε, αυτός σε απογοήτευσε» που λέει και το τραγούδι κι ο ενθουσιασμός εξαφανίστηκε, να το δεχθώ και να γράψουμε μαζί αυτόν τον επίλογο και να ‘ναι όπως προστάζει η γραμματική. Στο μισό των λέξεων του προλόγου, ανακεφαλαιωτικός, ολοκληρωμένος και ν’ αφήνει κάτι να θυμάσαι.
Αν όμως μπήκες σε αυτή τη σχέση από ενδιαφέρον και συνεχίζει αυτό να υπάρχει, θα ήθελα πολύ να μάθω τους λόγους που θα μπορούσαν να κρατάνε σε αναμονή μια κοινή επιθυμία δυο ανθρώπων. Θα ήθελα ακόμη περισσότερο να διαπίστωνες με κάθε τρόπο τι σημαίνει ο άλλος για εσένα κι έτσι να διευκόλυνες κι εκείνον να μάθει τι σημαίνεις γι’ αυτόν. Οι προσδοκίες και οι αμφιβολίες γεννιούνται απ’ όσα δε ζεις.
Αν πάλι φοβάσαι ότι κάτι θα στραβώσει, ότι ο άνθρωπος που φλερτάρεις θ’ αποδειχθεί «ανεπαρκής» των προσδοκιών εκείνου του έρωτα που θέλεις να ζήσεις ή αν έτσι συντηρείς μια κατάσταση μέχρι εσύ ο ίδιος να γίνεις εκείνος που πιστεύεις ότι ο άλλος θα ήθελε να συναντήσει ή στην ακόμη χειρότερη περίπτωση νιώθεις ζωντανός απλά και μόνο φλερτάροντας, κάνε μου μια χάρη. Γράψε έναν επίλογο κι ας είναι ο χειρότερος που γράφτηκε ποτέ. Ας είναι δυο λέξεις, σαν το «Άντε γεια» της Σωσώς στα Εγκλήματα.
Βάλε τέλος στον πρόλογο! Κι εσύ κι όσοι άλλοι τον συντηρούν. Σταμάτα τον, γιατί σε ό,τι έχει αρχή, αλλά όχι συνέχεια, γίναμε κι εμείς επιφυλακτικοί. Ξέρεις πόσες φορές ευχηθήκαμε ν’ άρχιζε πάλι η ιστορία απ’ την αρχή; Γιατί;
Για να μην πιστέψουμε λέξη…
Γράφει η Μαριάμ Πολυγένη
Other Articles
Μάθε να ζεις με μπέσα και να περπατάς με το κεφάλι ψηλά.
