Γράφει ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος
Όσοι ήταν τυχεροί κι είδαν τις πρώτες προβολές της νέας ταινίας του Γιώργου Τσεμπερόπουλου, με τίτλο «Υπάρχω», εστιασμένη στον Στέλιο Καζαντζίδη, ασφαλώς κι αναρωτήθηκαν ένα πράγμα: Πού ήταν 11 χρόνια ο σπουδαίος σκηνοθέτης; Γιατί η μακροχρόνια σιωπή του που στέρησε πολλά από την έβδομη τέχνη και τον πολιτισμό μας;
Ξέρετε κάτι; Από τον «Εχθρό μου», την τελευταία ταινία του Τσεμπερόπουλου, μεσολάβησαν πολλά. Ουσιαστικά άλλαξε όλη η δομή που οι θεατές απολαμβάνουν ταινίες και σειρές, αφού οι πλατφόρμες και η συνδρομητική τηλεόραση δημιουργούν την άνεση του καναπέ και την απόλυτη επιλογή του χρόνου που θα δει κάποιος ότι επιθυμεί. Εκεί, βρίσκει κάποιος υπερπαραγωγές μα και «θανατικές εκτελέσεις» της ποιότητας ή και της ηθοποιίας. Όμως, όπως και να το κάνουμε, ότι κι αν αλλάξει, ότι κι αν συμβεί, η κινηματογραφική αίθουσα διαθέτει μια άλλη, μοναδική μαγεία!
Το «Υπάρχω» είναι μια ταινία που φαίνεται σαν συνέχεια της «Ευτυχίας» (σενάριο Κατερίνας Μπέη και σκηνοθεσία Άγγελου Φραντζή, 2019) σε επίπεδο βιογραφίας. Μετά την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, ο Στέλιος Καζαντζίδης. Κι όποιος ακούει ότι κυκλοφορεί οσονούπω (στις 19 Δεκεμβρίου) η βιογραφική ταινία του Καζαντζίδη, ίσως να θεωρεί ότι θα πάει να τη δει και θα βάλει τα κλάματα από τους καημούς, τη ξενιτειά, τη μιζέρια ή και την αμορφωσιά παρελθόντων καιρών. Βλέπετε ο Καζαντζίδης ήταν πρωτομάστορας όλων αυτών στον μουσικό μας πολιτισμό.
Μα δεν είναι έτσι. Ο Τσεμπερόπουλος κι η εξαιρετική Κατερίνα Μπέη που έγραψε το σενάριο, διαχειρίζονται υποδειγματικά τον άνθρωπο που διέθετε τη φωνή του σύμπαντος. Δεν κουτσομπολεύουν, δεν αγιογραφούν έναν δύσκολο άνθρωπο, δεν του φοράνε φωτοστέφανο, τον παρουσιάζουν, ίσως και ν’ αναδεικνύουν τη στρυφνότητα της προσωπικότητάς του. Καταθέτουν ισοβαρώς τα καλά και τα άσχημα του Καζαντζίδη, με πολύ κόσμιο τρόπο, ίσως και πολύ ευγενικό.
Η ταινία έχει καρδιά και ψυχή. Κι αριστουργηματική/ζηλευτή διανομή ρόλων, ελληνιστί casting. Ο Χρήστος Μάστορας αποτελεί σπουδαία έκπληξη, σ’ ένα ρόλο που κονιορτοποιεί ότι είχε κάνει μέχρι τώρα στην καριέρα του. Είναι στιγμές της ταινίας που ο θεατής νιώθει ότι δεν βλέπει τον Μάστορα ως Καζαντζίδη, αλλά τον ίδιο τον Καζαντζίδη. Προσωπικά, θεωρώ ιδιοφυή την πρόταση του διευθυντή επιλογής προσώπων (casting director) Μάκη Γαζή, στον Τσεμπερόπουλο, να παίξει τον Καζαντζίδη ο Μάστορας. Μα κι οι άλλοι ρόλοι, έχουν σπουδαία διανομή. Η Αγορίτσα Οικονόμου είναι η μαμά Καζαντζίδη, η κυρά Γεσθημανή. Για τον ρόλο του Γιώργου Λιάνη που συνεντευξιάζεται με τον Καζαντζίδη (στη συνέντευξη βασίζεται η ταινία), η επιλογή του ανερχόμενου Δημήτρη Κατσουράνη είναι έξυπνη. Όσο για τον ρόλο της Καίτης Γκρέι, δεν θα μπορούσα να φανταστώ κάτι καλύτερο από την Κλέλια Ρένεση. Όπως και την Ασημένια Βουλιώτη, ως Μαρινέλλα.
Επιπλέον, ο Γιώργος Καραμίχος «είναι» ο Μάκης Μάτσας, ο Μιχάλης Βαλάσογλου ο Άκης Πάνου, ο Γ. Γάλλος ο Πυθαγόρας, ο Νίκος Ψαρράς o T. Λαμπρόπουλος της Columbia, ο Γιώργος Γιαννόπουλος αφεντικό της νύχτας, ενώ δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερη επιλογή από τον Περικλή Σιούντα για τον Χρήστο Νικολόπουλο στη νιότη του. Όλοι αυτοί, πλην της ομοιότητας με τα πρόσωπα που υποδύονται, «πέταξαν» ερμηνευτικά στα χέρια του Τσεμπερόπουλου.
Ναι, θα δείτε το «Υπάρχω». Είτε ώρα που θα φτάσει στις αίθουσες είτε αργότερα που θα έχει περιοριστεί η προσέλευση/ κίνηση. Είναι σίγουρο ότι τα 600 χιλιάδες εισιτήρια που έκοψε η «Ευτυχία», θα αποτελέσουν σύντομα παρελθόν ως ρεκόρ. Το βέβαιο είναι ότι όσοι δούνε την ταινία θα ακούσουν τραγούδια που έγραψαν ιστορία και γενικά θα κατανοήσουν τους λόγους που ο Καζαντζίδης έγινε μύθος και τον «προσκύνησαν» εκατομμύρια άνθρωποι.
