Υπάρχουν κι εκείνοι, που δεν αφήνουν τον έρωτα να σβήσει.

Γράφει η Σοφία Σοφιανίδου

Έχουν πει κι έχουν γράψει ότι ο έρωτας δεν κρατάει πολύ. Μάλιστα ένα πανεπιστήμιο του Μονάχου πραγματοποίησε και μια έρευνα με τρείς χιλιάδες ανθρώπους για να μας πείσει -εκ του αποτελέσματος- πως μόλις περάσει, σχεδόν, ένας χρόνος τότε η φυσική αυτή ντοπαμίνη ξεκινάει τη φθίνουσα πορεία κι έτσι όλα αυτά τα έντονα συναισθήματα που νιώθουμε χαμηλώνουν την ένταση και μοιάζουν να ξεφουσκώνουν.

Δίκιο, φαίνεται, να έχουν αφού αν παρατηρήσουμε τους εαυτούς μας αλλά και τους γύρω μας θα διαπιστώσουμε πως ναι, συμβαίνει. Και μόλις έρθει αυτή η συνειδητοποίηση είναι σαν να παραδίδουμε τα όπλα και να δεχόμαστε σαν φυσικό επακόλουθο τη φθίνουσα πορεία της φλόγας. Γιατί μια φλόγα που δεν την κρατάς ζωντανή είναι απολύτως φυσιολογικό να σβήσει.

Μια ερωτική σχέση δε μετριέται σε χρόνια διάρκειας. Πότε σταμάτησες να ερωτεύεσαι το αγαπημένο σου τραγούδι, βιβλίο, ταινία; Μη μου πεις ότι δεν είναι έρωτας αυτός. Θα ψεύδεσαι. Γιατί να σταματήσεις να ερωτεύεσαι τον άνθρωπο που διάλεξες για να συνεχίσεις τη ζωή σου; Και σκέψου πόσο δύσκολο είναι να γυρίσει το ποτάμι αν και οι δύο ενεργήσετε με τον ίδιο τρόπο; Αν αφεθείτε στο ρεύμα της αδιαφορίας και της συνήθειας;

Ναι, είναι πάρα πολύ δύσκολο να μην απομυθοποιήσουμε και να μην απομυθοποιηθούμε. Η ρουτίνα, οι δυσκολίες, η καθημερινότητα και άνθρωποι που θέλουν να έχουν λόγο στη ζωή μας είναι βέβαιο πως θα δυσκολέψουν το έργο μας. Κανείς δεν είπε ποτέ ότι για να κρατηθεί το πάθος ζωντανό δε θα ιδρώσουμε και δε θα χρειαστεί ολόκληρη η προσοχή μας σε αυτή την κατάσταση.

Διακυμάνσεις θα υπάρχουν άπειρες. Σκέψεις να τα παρατήσεις επίσης, αλλά κοίτα στα μάτια τον άνθρωπο σου και αν κάπου βαθιά μέσα τους δε βλέπεις εκείνη την ψυχή που αρχικά ερωτεύτηκες τότε μη συνεχίσεις την προσπάθεια. Σε νίκησαν στο παιχνίδι αυτό και καιρός να το παραδεχτείς από το να παιδεύεσαι και να παιδεύεις.

Αν όμως βρεις κάπου κρυμμένη μια μικρή φλόγα μην τολμήσεις να τα παρατήσεις γιατί εξαρτάται και από εσένα να φουντώσει ξανά και να χαθείτε στη δίνη του νέου, μεταξύ σας, έρωτα. Και ουσιαστικά αν το σκεφτούμε λίγο καλύτερα αυτό είναι η αγάπη. Η ερωτική αγάπη γιατί αν πει κάποιος ότι αγαπάει τον σύντροφό τους σαν άνθρωπο, σαν αδερφό ή φίλο όλοι αντιλαμβανόμαστε πως σε αυτή την περίπτωση ο έρωτας έχει χαθεί ανεπιστρεπτί. Η αγάπη πρέπει να έχει έρωτα για να λέμε πως είμαστε σε κάποια σχέση. Ακόμη και ψήγματα. Μόνο τότε μπορεί να επιστρέψει.

Γιατί υπάρχουν κι εκείνοι οι άνθρωποι που ενώ το βιώνουν στην πραγματικότητα αυτό το ρελαντί, δε θέλουν να το πιστέψουν. Δεν είναι σε θέση βρε αδερφέ να παραδώσουν τα όπλα. Θεωρούν αδύνατον αυτό τον ευτελισμό εκείνων των τόσο κινητήριων συναισθημάτων που θέλουν να μας κάνουν την καλύτερη εκδοχή μας εσωτερικά κι εξωτερικά.

Και μόλις αυτή η μηχανή ξαναπάρει μπροστά και γκαζώσει τότε καταλαβαίνεις ότι τόσο καιρό κοιμόταν γιατί κι εσύ το επέτρεψες. Και σιγά-σιγά διαπιστώνεις ότι αυτός ο έρωτας που ξαναδιάλεξες και με την προσπάθεια και των δύο είναι πιο ήρεμος μέσα στην τρέλα του. Θέλει περισσότερα αλλά ξέρει να δίνει κιόλας. Κανείς δε ζητάει τίποτα αλλά και οι δύο χαρίζουν απλόχερα. Ξέρει πότε να γίνει απαιτητικός και πότε είναι η στιγμή να δείξει τις ευαισθησίες του.

Δεν παζαρεύει γιατί δεν έχει κάτι να κερδίσει. Μόνο να χάσει αν τα παρατήσει. Και κάπως έτσι οι φλόγες φουντώνουν ξανά και αυτός ο αναβαθμισμένος έρωτας με τον ίδιο άνθρωπο γίνεται κινητήριος δύναμη να θέλουμε ξανά να γίνουμε η καλύτερη εκδοχή τους εαυτού μας.

Κι αυτή τη φορά ξέρουμε να αποφύγουμε τις λακκούβες.