Γράφει η Ηρώ Αναστασίου
Είναι κι εκείνοι οι έρωτες οι “εκτός ορίων”, που δεν χωράνε σε κανένα κανόνα.
Είχα πει κάποτε ότι θέλω όρια σε όλα.
Πόσο γέλασα και γελάω που κι αυτό το κατέρριψα.
Γελάω γιατί ήθελα έναν έρωτα πραγματικά αληθινό και μου έλαχε ένας έρωτας εκτός ορίων, χωρίς κανόνες.
Μια κατηγορία από μόνος του.
Μια κατηγορία εσύ από μόνος σου και μια κατηγορία εγώ από μόνη μου.
Χωρίς κανόνες και όρια.
Εσύ ένας άντρας δύσκολος, που φοβόταν την αγάπη και έβαζε όρια σε όλα.
Εγώ πάλι μια πληθωρική γυναίκα που αγαπούσα με την ψυχή μου χωρίς όρια.
Τα μισούσα τα όριά σου.
Με έκαναν συνέχεια να αντιμάχομαι τον εαυτό μου.
Να μην μπορώ να δείξω τι αισθάνομαι και τι νοιώθω, γιατί σε φοβίζω.
Μα όταν ήμασταν μαζί είχαμε έναν έρωτα γεμάτο πάθος και αγάπη.
Όταν ήμασταν μαζί χαμογελούσε το σύμπαν.
Γιατί ο έρωτάς μας έχει αυτό το απόλυτο, αυτό το μοναδικό που ψάχνεις μια ζωή να το βρεις.
Και λες χαλάλι για όλα τα δάκρυα.
Χαλάλι για όλες τις σκοτούρες που αντιμετώπισα, χαλάλι για όλα τα άγχη που βίωσα.
Για χάρη του θα τα ζούσα και τρεις φορές ακόμη.
Είναι τόσο βαθύ το συναίσθημά μου που δεν μπορώ να το περιγράψω.
Έτσι ήταν απ’ την αρχή και έτσι συνεχίζει.
Δεν μπορώ να πάρω ανάσα όταν σε σκέφτομαι κι όταν σε βλέπω μου κόβονται τα γόνατα.
Μακάρι έτσι να συνεχίσει το συναίσθημά μου, γιατί με συγκλονίζει και μόνο που το αισθάνομαι.
Σε θέλω τόσο πολύ που μου κόβεται το οξυγόνο όταν σε σκέφτομαι.
Ένας έρωτας αδυσώπητος, χωρίς όρια.
Είναι τόσα πολλά αυτά που νοιώθω για σένα.
Κι ελπίζω να συνεχίσουμε έτσι χωρίς όρια, με πολύ πάθος και τρέλα!