Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.
Έχει άλλο αέρα η ζωή εδώ πάνω.
Είναι που σε κάθε γωνιά υπάρχει και μια μνήμη. Είναι που όταν κοιτάς το Θερμαϊκό όλα μοιάζουν αλλιώτικα.
Κάποτε λέγαμε πως σε δυο πόλεις θα μπορούσαμε να ριζώσουμε.
Στην δική σου και στην δική μου.
Στον Πειραιά και στην Θεσσαλονίκη.
Και στέκομαι εδώ, λίγο πριν σου χτυπήσω την πόρτα.
Λίγο πριν σου σπάσω ακόμα μια φορά τα νεύρα με κάποια έκπληξη που δεν είναι έκπληξη αλλά ανάγκη δική μου που την καμουφλάρω σαν να το έχω κάνει και πάλι για σένα.
Σε μια στιγμή που εγώ θα την βαφτίσω «ξαφνική» για να μην την πω αδυναμία.
Για να μην σου πω πως είχα ανάγκη να σε δω. Να μην παραδεχτώ το πόσο ευάλωτη είμαι.
Σε μια στιγμή που τα συναισθήματα έχουν όρια, οι λέξεις είναι άφωνες και τα βλέμματα ανώδυνα, εγώ θέλω μια αγκαλιά.
Μια αγκαλιά που θα είναι διάλογος ολόκληρος.
Μια αγκαλιά που θα πει «μου έλειψες», «σ’αγαπάω», «πονάω», «συγγνώμη».
Δεν θέλω να σου δώσω εξηγήσεις. Δεν θέλω να μου δώσεις εξηγήσεις.
Οι φίλοι είναι για να προχωράνε σαν να είχαν βρεθεί χθες.
Σαν να μίλαγαν και πριν λίγο.
Πώς να σου πω πως δεν έχεις τίποτα που να μοιάζει σε κανέναν;
Πώς να σου πω πως μέσα στους μήνες της παγωνιάς μας, άλλαξαν τα πάντα και δεν άλλαξε τίποτα;
Πώς να σου πω πως στην πραγματικότητα ξεχωρίζεις από όλους. Από όλους όσους μπορούσαν να μπουν, να βγουν, να μείνουν, να φύγουν.
Δεν τις μπορώ τις εξομολογήσεις και είμαι αιώνια αλλεργική στις δεσμεύσεις.
Μόνο με τους φίλους μου δεσμεύτηκα οικειοθελώς στην ζωή μου. Γι’αυτό μετράς δεκαετίες στην ζωή μου κι όχι μέρες, μήνες και λεπτά.
Κι εσύ;
Εσύ που μου έμαθες για το ιδανικό «μαζί» και το αφοσιωμένο «για πάντα» όσο εγώ κατέρριπτα τις θεωρίες της ζωής σου με τρόπο ισοπεδωτικό, τώρα τι θα πεις για όλα όσα έζησα ερήμην σου;
Πώς να σου πω πως έμαθα τελικά να υπάρχω και με εμένα και με κάποιον άλλο;
Πως το τόλμησα κι ακόμα κι αν ήταν σύγκρουση μετωπική ψυχή με ψυχή, άξιζε τον κόπο.
Πώς να σου πω πως βρήκα αυτή τη μαγική διαδρομή να αγαπάς τον εαυτό σου μέσα από τον άλλο;
Πώς να σου πω πως έμαθα πια τι θα πει «Σε αγαπάω»
«Σε αγαπάω» θα πει σε χρειάζομαι.
Θα πει αναλαμβάνω την ευθύνη να σε νοιάζομαι, να ανησυχώ και να σε φροντίζω.
«Σε αγαπάω» θα πει διεκδικώ την παρουσία σου.
Δεν την απαιτώ, δεν την επιβάλλω, την διεκδικώ όμως.
Σου παραδίδω την ανεξαρτησία του μυαλού μου, την ξεγνοιασιά της καθημερινότητάς μου.
«Σε αγαπάω» θα πει πως είμαι ελεύθερη μέσα σου, γύρω σου, στην ζωή σου και στην ζωή μου.
Θα πει παραχωρώ, υποχωρώ, αλλάζω αλλά δεν χάνομαι.
Ο κόσμος μας όλος ανάμεσα στο «εγώ», το «εσύ» και το «εμείς».
Εγώ και οι επιλογές μου.
Εσύ και οι θεωρίες σου.
Εμείς, κόλαση και παράδεισος. Λογική και παράλογο κι ανάμεσα να μην χωράει κανείς.
Μου φταις.
Σου έχω χρεωμένα «φταις» που ποτέ δεν ξεχρέωσες.
Και που ποτέ δεν σου ζήτησα να μου ξεχρεώσεις.
«Σε αγαπάω» θα πει σε επιλέγω.
Για το γέλιο, το αστείο, το κουράγιο, τις αμφιβολίες, τα λογικά και τα παράλογα.
Τα λίγα και τα πολλά.
Για τους συμβιβασμούς και την κούραση. Για τις απογοητεύσεις και τις κακοτοπιές.
«Σε αγαπάω» θα πει επιλέγω να είσαι η ανάγκη μου και η ισορροπία μου.
Και δεν ξέρω να αγαπάω ταπεινά.
Ξέρω να το κάνω μόνο πολύ, υπερβολικά, απόλυτα, σαν να τρέχω στο γκρεμό με χίλια.
Δεν έχει μέτρο, όρους και όρια η αγάπη μου.
Κι αυτό είναι το ρίσκο που θα πάρεις εσύ, όταν αποφασίσεις να παίξεις αυτό το παιχνίδι με εμένα.
Γιατί η αγάπη μου, είναι «όλα, πολύ» ή «τίποτα».
LoveLetters