Γράφει η Νένα Παπαδοπούλου
Σήμερα, αγάπη μου, θα σου πω ένα παραμύθι. Ένα παραμύθι που θα σε βοηθήσει να κοιμηθείς αλλά θα είναι αλλιώτικο από τα άλλα, χωρίς κακούς και καλούς, χωρίς όπλα και δηλητήρια και χωρίς ευτυχισμένο τέλος. Θα είναι εκείνο το παραμύθι που μιλάει για τις δεύτερες ευκαιρίες. Τις ευκαιρίες που δίνουν οι άνθρωποι σε αυτούς που αγαπούν, συγχωρώντας τα λάθη τους και ελπίζοντας ότι δεν θα τα ξανακάνουν.
Μια φορά και έναν καιρό, λοιπόν, σε ένα χωριό ζούσε μία κοπέλα που κανείς δεν ήξερε το όνομα της και όλοι την φώναζαν « δεύτερη ευκαιρία». Είχε ένα σπίτι στην άκρη του χωριού και εμφανιζόταν στις ζωές των ανθρώπων κάθε φορά που κάποιος έκανε ένα λάθος. Εμφανιζόταν ξαφνικά αλλά πάντα την κατάλληλη στιγμή για να βοηθήσει όλους τους ανθρώπους που είχαν μετανιώσει για ότι είπαν, για ότι έκαναν, για τις πληγές που δημιούργησαν σε ανθρώπους που αγαπούσαν.
Ήταν πολύ όμορφη και ήρεμη!
Η βοήθεια της ήταν πάντα ευπρόσδεκτη και σαν βάλσαμο στην ψυχή όποιου την χρειαζόταν. Τον έπιανε από το χέρι και πήγαιναν παρέα να ζητήσουν συγνώμη και να γιατρέψουν την ψυχή όποιου είχαν πληγώσει.
Του πρόσφεραν δώρα, του έταζαν πράγματα, του ορκιζόταν αγάπη και ευτυχία και σχεδόν πάντα κατάφερναν να τον πείσουν ότι από δω και πέρα όλα θα είναι αλλιώς. Μόλις τελείωνε η αποστολή της, εξαφανιζόταν. Ξαφνικά όπως είχε εμφανιστεί.
Έτσι έγινε και με κείνο το αγόρι. Είχε πληγώσει το κορίτσι του και έψαχνε τρόπο να την πείσει να τον συγχωρήσει. Έδειχνε πως ήθελε να σώσει την σχέση του, πώς ήθελε να την κάνει ξανά ευτυχισμένη. Τότε εμφανίστηκε μπροστά του «η δεύτερη ευκαιρία»! Του έδωσε το θάρρος που χρειαζόταν και με ένα τριαντάφυλλο στο χέρι πήγε, της ζήτησε συγνώμη και την παρακάλεσε να είναι ξανά μαζί.
Εκείνη τον πίστεψε. Του έδωσε μια ευκαιρία και ήταν πάλι μαζί, πιο ευτυχισμένοι από ποτέ. Το κορίτσι όμως αμφέβαλλε αν έκανε καλά που τον εμπιστευόταν μέχρι που μια μέρα διαπίστωσε ότι δεν είχε αλλάξει τίποτα. Το αγόρι συνέχιζε να την κοροιδεύει και να την γεμίζει με ψέματα. Ψέματα από κείνα που ανοίγουν πληγές, που πονάνε και δεν ξεπερνιούνται ποτέ. Προδομένη και θυμωμένη όπως ήταν, έτρεξε να βρει εκείνο το μυστηριώδες κορίτσι που την είχε πείσει να τον συγχωρέσει τότε.
Όταν έφτασε στο σπίτι απόρησε. Πως είναι δυνατόν να ζει άνθρωπος εδώ μέσα; Ήταν εγκαταλλειμένο, βρόμικο με σπασμένα τζάμια και καταστραμμένα έπιπλα. Φώναξε την κοπέλα πολλές φορές αλλά κανείς δεν της απάντησε. Ήθελε να της πει ότι όλα ήταν ψέματα και να την ρωτήσει που θα βρει την δύναμη να τον συγχωρέσει ξανά.
Τελικά, κατάλαβε ότι η δεύτερη ευκαιρία ήταν ένα παραμύθι. Ένα δημιούργημα της φαντασίας της, ένα παραμύθι πλασμένο από την ελπίδα και τις ψευδαισθήσεις της ότι κάτι μπορεί να άλλαξε.
Έκλεισε την σπασμένη πόρτα και γύρισε στο σπίτι της. Μάζεψε τις δυνάμεις της, φόρεσε το αγαπημένο της φόρεμα και έτρεξε στην αυλή. Είχε μια τέλεια μέρα και ήταν κρίμα να την χάσει. Η ζωή συνεχιζόταν και οι δεύτερες ευκαιρίες ήταν πλέον παρελθόν για κείνη. Το μέλλον ήταν κάπου εκεί έξω και την περίμενε!
Καληνύχτα και όνειρα γλυκά, μωρό μου!
Other Articles
