Γράφει η Ειρήνη Αντωνάκη.
Πολλές φορές αφήνουμε γεγονότα, περιστατικά, ανθρώπους που έχουν επηρεάσει τη ζωή μας να χωθούν βαθιά στο παρελθόν, τα κλείνουμε σε ένα συρτάρι, το κλειδώνουμε καλά και δεν το ξανανοίγουμε.
Έχουμε τη ψευδαίσθηση ότι με αυτόν τον τρόπο τα εμποδίζουμε να εμφανιστούν μπροστά μας, ότι εκεί είναι καλά κρυμμένα. Εθελοτυφλούμε με αποτέλεσμα να μην τα αντιμετωπίζουμε ποτέ!
Περνάει καιρός και μια μέρα ξυπνάς και τσουπ, εμφανίζονται και τότε τι κάνεις; Πώς φέρεσαι; Δεν ξέρεις! Είναι λες και κάποιος αποφάσισε να σου φέρει μπροστά σου όλα αυτά που εσύ ο ίδιος φοβόσουν να αντικρίσεις.
Όλα αυτά που σε απασχολούσαν κρυφά και σιωπηλά μέσα σου, ήρθε η στιγμή να τα αντιμετωπίσεις! Το συναίσθημα που νιώθεις εκείνη τι στιγμή που έρχεσαι κατάματα με αυτό που έκρυβες, δεν περιγράφεται. Καταστάσεις που είχες συμβιβαστεί αλλά όχι συμφιλιωθεί.
Τα είχες θάψει βαθιά μέσα σου αλλά ποτέ δεν είχες το θάρρος να τα κοιτάξεις κατάματα. Για αυτό το λόγο η ζωή παίρνει το θάρρος που εσύ δεν κατείχες και στα φέρνει μπροστά στα μάτια σου και είναι σαν να σου δίνει ένα χαστούκι και να σου λέει “ξύπνα”.
Και τότε καταλαβαίνεις ότι ήρθε η στιγμή. Όταν βρεθείτε κατάματα με αυτό που φοβάσαι να του δείξεις ότι είσαι γενναίος και θα το νικήσεις. Είναι δύσκολο γιατί είσαι απροετοίμαστος και δεν γνωρίζεις πώς να αντιδράσεις αλλά για να στο φέρει η ζωή, κάτι ξέρει!
Είναι λογικό να νιώθουμε ότι σε καμία φάση της ζωής μας δεν είμαστε έτοιμοι αλλά αυτή ξέρει και εμείς οφείλουμε να την εμπιστευόμαστε. Εμείς οι άνθρωποι πιστεύουμε ότι αν κρύβουμε αυτά που μας απασχολούν και δεν τα αντιμετωπίζουμε, θα είμαστε καλύτερα.
Πόσο λάθος κάνουμε!
Να μην αφήνουμε τίποτα που μας σκοτίζει και μας σκοτεινιάζει στο κενό, ας έρθουμε αντιμέτωποι μαζί του. Μόνο τότε θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε μπροστά χωρίς το φόβο ότι κάτι μας ακολουθεί από πίσω.
Κρύβουμε τόση δύναμη μέσα μας που ούτε εμείς δεν το γνωρίζουμε μέχρι να έρθει εκείνη η στιγμή και τότε μαθαίνουμε.