Γράφει η Ιωάννα Ντρε
Τα μεγάλα σου λόγια εξατμίστηκαν στον αέρα.
Τα σ’ αγαπώ σου είχαν ημερομηνία λήξης. Όταν είναι αληθινά όμως δε λήγουν ποτέ.
Τα δικά σου δεν ήταν πραγματικά όπως καταλαβαίνεις, γιατί δε γίνεται να κατάφερες να σβήσεις τόση αγάπη που μου είχες σε μια βραδιά ενώ εγώ δε μπορώ ακόμα.
Έφυγα όχι γιατί δε σε αγαπούσα αλλά γιατί έβλεπα να σβήνει η φλόγα της αγάπης σου για μένα κι ας μην ήθελες να το παραδεχτείς. Το έβλεπα και έκανα υπομονή για να δω μήπως αυτό ήταν κάτι παροδικό και αλλάξει, ότι κάνω κάποιο λάθος. Αλλά όχι. Το ένστικτο μου δυστυχώς δε με διέψευσε.
Εσένα δε σε ένοιαξε που με έχανες γιατί μέσα σου φαίνεται δεν υπήρχα από καιρό. Εμένα με ρωτάς που βρήκα τη δύναμη να τελειώσω κάτι που ήταν ακόμα ζωντανό;
Πονάει πολύ. Στο λέω εγώ που το ξέρω από πρώτο χέρι αλλά να σου πω την αλήθεια δε συμβιβάζομαι με τελειωμένες καταστάσεις, δε γίνομαι βάρος σε κανέναν, από κει που περισσεύω μαζεύω τη πραμάτεια μου και την κάνω όσο πιο γρήγορα γίνεται και το σημαντικότερο δε θα κάτσω να ζητιανέψω δείγματα ανύπαρκτης αγάπης. Αν υπήρχε αγάπη δε θα χρειαζόταν καν να το αναφέρω.
Όπως τότε στις αρχές. Θυμάσαι; Όλα έρχονταν από μόνα τους. Έβγαιναν αβίαστα από μέσα σου και δε μπορούσες χωρίς εμένα και τώρα; Κοίτα που φτάσαμε να ζούμε χωριστά. Μια αγάπη που τη ζήλευαν αγγέλοι και διαβόλοι.
Συνήθεια ήταν τελικά. Αυτό ήμουν για σένα.
Πρέπει να μάθεις να ξεχωρίζεις τις έννοιες της κάθε λέξης και να μάθεις να καταλαβαίνεις σε τι κατάσταση είσαι κάθε φορά.
Μη χαραμίζεις σε παρακαλώ τη λέξη σε αγαπώ για χάρη γούστου. Μπορεί να είναι εφτά απλά γράμματα όμως αν τα ενώσεις έχουν μεγάλη βαρύτητα. Μη τα σκορπάς όπου βρεις χωρίς να το νιώθεις, είναι κρίμα. Όχι για σένα. Για τον άλλο που το ακούει. Χτίζονται κάστρα στο μυαλό του. Μη του δίνεις υλικά για να τα χτίσει και τον κάνεις να υποφέρει όταν δει ότι τα έχτισε σε άμμο και γι αυτό διαλύθηκαν.
Μη κάνεις ότι δε θέλεις να σου κάνουν.