Τα λευκά σπίτια των αναμνήσεών μας..

Γράφει η Ειρήνη Αντωνάκη.

Είναι μια ευθεία μέχρι τη στιγμή που συναντάς μια μικρή ανηφόρα η οποία σε οδηγεί σε μια όμορφη, παραδοσιακή γειτονιά.

Κατεβαίνω από το αμάξι και αμέσως νιώθω τη καρδιά μου να χτυπά. Το καταφύγιό μου όπως πάντα εκεί και στο εσωτερικό του, οι δύο άνθρωποι που είμαι τυχερή που τους έχω στη ζωή μου.

Όλα στη γειτονιά είναι ίδια, σχεδόν τίποτα δεν έχει αλλάξει. Ίσως έχουν μεγαλώσει τα δέντρα περισσότερο και τα φυτά ανθίσει. Είναι τόσο όμορφα και στολίζουν όλα αυτά τα λευκά σπίτια με έναν απερίγραπτο τρόπο.

Ανάμεσα σε αυτά τα λευκά σπίτια νιώθω ελεύθερη, βρίσκω το παιδί που χάνω καθημερινά εξαιτίας της ρουτίνας, των προβλημάτων. Γίνομαι ένα με αυτά και νοσταλγώ κάθε στιγμή που έχω περάσει εκεί. Το λευκό δηλώνει την αγνότητα και αγνότητα συναντάμε στα παιδιά.

Ανεβαίνω τη σκάλα, το άσπρο κυριαρχεί παντού. Κάθομαι στο γνωστό σημείο, κλείνω τα μάτια μου και συγκεντρώνομαι ώστε να αφουγκραστώ κάθε ήχο που ακούγεται. Ευλογημένη νιώθω που ένα μέρος σαν αυτό είναι στη ζωή μου.

Ακούω ένα χτύπημα και ανοίγω τα μάτια μου· είναι το γατάκι που κάθε φορά που θα δει κάποιον στο σπίτι θα έρθει αμέσως. Κάθεται στη γωνία και με κοιτάει, είναι μαύρο έχει μάτια γαλάζια και έρχεται σε αντίθεση με το λευκό.

Πόσο ευγνώμων είμαι που ανάμεσα σε αυτούς τους λευκούς τοίχους έζησα τα ωραιότερα παιδικά χρόνια. Σηκώνομαι και προχωράω στην αυλή, τίποτα δεν έχει αλλάξει. Ακούω μια φωνή, «Ρηνιώ έλα να κάτσεις μέσα, κάνει κρύο».

Ξανακοιτάω γύρω μου. Ωραία είναι τα λευκά σπίτια μα είναι ακόμα ωραιότερα όταν υπάρχουν οι άνθρωποι που τα ζωντανεύουν.

«Έρχομαι παππού»

Σε ευχαριστώ θεέ μου που στη ζωή μου υπάρχει αυτό το μέρος.