Στο reality του Facebook χάνουμε ό,τι πολυτιμότερο έχουμε…

Γράφει η Ελένη Αράπη.

Το facebook αποτελεί ένα reality εν δράσει, με πρωταγωνιστές τον καθένα μας ξεχωριστά.
Αυτοανακηρυσσόμαστε ήρωες μιας εικονικής – πραγματικής ζωής. Και λέω εικονικής – πραγματικής, γιατί παρόλο που μπορεί όλα αυτά που βιώνουμε οι χρήστες του “φέις” να αγγίζουν τη σφαίρα της φαντασίας, πολλές φορές όμως η φαινομένη δύναμη δημιουργεί και πραγματική. Αυτός που φαίνεται ότι είναι δημοφιλής, αγαπητός, αποδεκτός από ένα μεγάλο αριθμό “φίλων” χρηστών, τελικά νομίζει ότι είναι και στη ζωή του. Έτσι ξεκινάει η ψυχοπαθολογία της εξάρτησης, το μέσο ευνουχίζει τον δέκτη.
Ο χρήστης γίνεται έρμαιο, χάνοντας ότι πολυτιμότερο έχει, το πρόσωπό του.

Εδώ δύο τινά μπορεί να συμβούν, είτε ο χρήστης πλανάται πλάνην οικτρά (και στην πλειοψηφία αυτό ισχύει) επειδή έχει λάβει 1.500 like σε μια κοινοποίηση του – οι “φιλίες” εξαρτώνται από τη συχνότητα των like και όχι την ποιότητα των ανθρώπων – του δημιουργείται η ψευδαίσθηση ότι είναι ο νέος Καβάφης της ποίησης, ότι οι εκδότες διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους, ποιος θα πρωτοεκδώσει τον φιλόδοξο “νομπελίστα”. Δεν υπάρχει τίποτα πιο γελοίο από τον αλαζόνα βλάκα, μην έχοντας συνείδηση της ελλειματικότητας του, πιστεύει ακράδαντα στην υπεροχή του.

Είτε σπανιότερα (εξαιρετικά σπάνια) ένα φυσικό ταλέντο βρίσκοντας χώρο να εκφραστεί και εντρυφώντας στην τέχνη μπορεί επιτέλους να ανατείλει.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι όλα αυτά ξεφουσκώνουν. Όπως στα reality ο επιλεγμένος πρωταγωνιστής εκτίθεται και εκθέτει τον εαυτό του και τους άλλους για ένα χρηματικό έπαθλο, έτσι και στο “φέις” ο καθένας μας εκτίθεται και εκθέτει είτε για να πουλήσει βιβλία, ποιήματα, έρωτα… ό,τι έχει ο καθένας προς πώληση.

Και σ’ αυτό το αδηφάγο παιχνίδι της επιβολής, της κατάκτησης, της αναγνωρισιμότητας, οι ίντριγκες, οι κόντρες καλά κρατούν, επιβεβαιώνοντας περίτρανα ότι το facebook είναι  εικόνα της νοσούσης κοινωνίας. Λυκοφιλίες, μπλοκαρίσματα, διπλά – τριπλά προφιλ, που σε παρακολουθούν από την κλειδαρότρυπα και καιροφυλακτούν για να σε αφανίσουν.

Σκληρότεροι παίκτες εντέλει αποδεικνύονται οι πλέον καταπιεσμένοι, οι γυναίκες ( με πόνο το διαπιστώνω) που διψούν για κατάκτηση, έρωτα, φήμη και χρήμα. Όλα αυτά συνθέτουν ένα επικίνδυνο προφίλ ικανό να οδηγηθεί στην αυτοκαταστροφή, γιατί αυτοί είναι οι παίκτες που καίγονται πρώτοι, βουλιάζοντας στη μοναξιά της μοχθηρίας τους.

Υπάρχουν και οι άλλοι που ομιλούν κραυγάζοντας συνεχώς περί αγάπης, λες και η αγάπη χαρίζεται όσο πιο πολυ ουρλιάζεις. Ξεχνώντας ότι η αγάπη είναι σιωπηλή, δεν φωνασκεί και κυρίως η αγάπη ξέρει να αποσύρεται όταν αγάπη πια δεν θυμίζει.

Άλλοι δήθεν επαναστάτες λοιδορούν παντώς του επιστητού, ασκώντας ανοιχτά προπαγάνδα, αποσκοπώντας στο να κερδίσουν μια θεσούλα σε κάποιο Μπόμπολα ή Ποταμίσκο, ξεχνώντας τι θα πει δημοκρατία και ελευθερία του λόγου.

Αν θέλουμε λοιπόν να επιβιώσουμε εδώ μέσα και να βγούμε αλώβητοι πρέπει να συνειδητοποιήσουμε τη ματαιότητα του μέσου. Μακριά από αυτήν την οθόνη κανένας δεν σε ξέρει “οθονάνθρωπε”.

Ας γίνουμε ο εαυτός μας, καλός, κακός, έξυπνος, βλάκας, όμορφος, άσχημος, όμως πάντα ο εαυτός μας. Αν μας αγαπήσουμε, τότε ίσως να γεννηθεί μέσα μας και η υπερηφάνεια.

Το αυθεντικό πάντα ξεχωρίζει μόνο και μόνο γιατί είναι αληθινό. Και η αλήθεια δεν φοβάται το ψέμα. Δεν φοβάται να αποκαλυφθεί. Κανένα ψέμα δεν μπορεί να την σκιάσει.

Το facebook είναι ένα όπλο, για να μην στραφεί εναντίον μας, ας δημιουργήσουμε αντισώματα ανθρωπιάς. 

Άλλωστε ο χρόνος όλους θα μας κρίνει όχι για τα λόγια μας, μα για τις πράξεις μας και πολύ περισσότερο για την απραξία μας.

Και μην ξεχνάς η ζωή σου είναι εκτός των τειχών του “φέις”. Σταμάτα να γίνεσαι οικειοθελώς δέσμιος του.

Ζήσε ρε αδερφέ. 

Δεύτερη ζωή δεν έχεις.

LoveLetters