Γράφει η Μαρία Κυπραίου
Οι χαμένοι έρωτες, οι παλιές φωτογραφίες, τα ακριβά κοσμήματα και τα συναισθήματα μίσους έχουν μια κοινή πορεία, πάνε όλα στον πάτο της θάλασσας.
Εκεί ακριβώς που καταλήγει και η τέφρα των νεκρών. Πιο πάτο δεν υπάρχει, τερματίζει. Όταν αναρωτήθηκα γιατί, σάστισα. Γιατί κανένας δεν θέλει να τα θυμάται.
Η θάλασσα είναι άπειρη, βαθιά, αιώνια, απέραντη, οπότε δεν ξέρεις που είναι όσα έχασες, δεν μπορείς να τα ζητήσεις, να τα αναζητήσεις πιο σωστά, ούτε εύκολα να τα βρεις. Γι’αυτό άλλωστε δεν τα θάβεις στην ακρογιαλιά, ποτέ. Γιατί εκεί που σκάει το κύμα, η άμμος φεύγει και ότι υπάρχει από κάτω φανερώνεται.
Στα βάθη όμως των ωκεανών, εκεί που η θάλασσα μάλλον τερματίζει, δεν έχεις οξυγόνο να ξεθάψεις τίποτα. Δεν μπορείς. Άρα ορκίζεσαι πως είναι καλύτερα για όλους έτσι.
Ρίχνεις τα πιο βαθιά συναισθήματα, τους πιο δυνατούς έρωτες, τις πιο περίπλοκες αγάπες γιατί ξέρεις δύο πράγματα:
Πρώτον, κανείς δεν έχει το οξυγόνο για να φτάσει και δεύτερον, έχουν συντροφιά μια θάλασσα απέραντη.