Στον δικό μας τον έρωτα, τις λέξεις, τις είπαν οι πράξεις.

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Ήρθε η ώρα να αφήσουμε κάτω τις μάσκες.
Τις συνηθίσαμε και αρχίσαμε να πιστεύουμε πως είμαστε εμείς οι ρόλοι που υποδυθήκαμε.
Τις συνηθίσαμε και αρχίσαμε να γινόμαστε οι ρόλοι που ερμηνεύσαμε οσκαρικά.
Κι όμως, αυτό που φοβόμαστε πιο πολύ απ’ όλα, έχει ήδη συμβεί.
Αυτό από το οποίο προσπαθήσαμε τόσο να ξεφύγουμε, μας έχει ήδη παγιδεύσει.

Είμαστε ήδη στο “μαζί” κι ας μην λέμε τις λέξεις.
Είμαστε ήδη στην διασταύρωση “έρωτα” και “θέλω” και τώρα πια, κανείς δεν έχει προτεραιότητα.
Τώρα, το μόνο που μένει, είναι ένας από τους δυο, να συναντήσει τον άλλο στην πλευρά του.
Τώρα, το μόνο που μένει, είναι να απλωθεί ένα χέρι για να κρατήσει τον άλλο.

Όχι, δεν είπαμε λόγια ποτέ.
Δεν χρειάστηκαν.
Τα “σ’αγαπώ” ήταν πράξεις και το “μαζί” ήταν απόφαση.
Οι σιωπές δεν μας έπνιξαν, γιατί μέσα τους δεν είχαν ούτε μυστικά, ούτε ενοχές.
Ήξερες, ήξερα.
Ξέρεις, ξέρω.

Και τώρα, που δεν ψάχνω σε κανέναν το άλλο μου μισό, ξέρω πως είσαι εδώ.
Και τώρα, που δεν ψάχνεις σε καμία το άλλο σου μισό, ξέρεις πως είμαι εδώ.
Χωρίς λόγια, χωρίς εξηγήσεις, χωρίς υποσχέσεις, αρκεί μόνο μια λέξη.
Έτοιμοι από καιρό για μια βουτιά που την αναβάλαμε για πολύ, μόνο και μόνο γιατί είχαμε σιωπηρά αποφασίσει ή μαζί ή καθόλου.

Πάμε;