Σταματήσαμε να είμαστε ο ένας για τον άλλον.

Γράφει ο Nickolas M. 

Ίσως η πιο αμήχανη επέτειος μας φέτος. Καθόμαστε αμίλητοι, χαμένοι, σαν ξαφνικά να μην έχουμε τίποτα να πούμε. Είναι όμως τόσο ξαφνικά όντως; Ή απλά μας έτρωγε λίγο λίγο και χαμπάρι δεν πήραμε; Κι εκεί που υπήρχε πάθος και τρέλα, τί έγινε; Πού πήγε όλο αυτό; Πώς βρήκε χώρο και τρύπωσε η ρουτίνα, που έγινε αδιαφορία; Ούτε καν μίσος ή απέχθεια, κάτι ρε παιδί μου πιο ενεργητικό, έτσι να πεις ότι υπάρχει ακόμα μια κάποια σπίθα. Τίποτα, ένα μεγάλο τίποτα. Δεν νιώθουμε τίποτα. Σαν δυο ξένοι. Μπα ούτε καν. Οι ξένοι είναι ακόμα «παρθένο έδαφος» μπορεί και να γίνει κάτι. Εδώ είμαστε δυο απλοί συνομιλητές που πίνουν το χαλαρό ποτάκι τους μετά τη δουλειά τους και σχολιάζουν γενικά την επικαιρότητα. Γίναμε δυο ξένοι, μου λες. Ίσως είναι κι έτσι. Σίγουρα πάντως, δεν είμαστε πια ο ένας για τον άλλο. Αυτό ανήκει πια οριστικά στο παρελθόν..