Σκόρπιες λέξεις, στο χαρτί..

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου 
Φωτογραφίζει ο Μάνος Σαββίδης

Σκόρπισα μερικές λέξεις σ’ένα χαρτί και τις άφησα να ταξιδέψουν. 
Δεν τους είπα να έρθουν να σε βρουν, ίσως γιατί δεν χρειάστηκε. 
Ίσως γιατί όλα τα “σ’αγαπώ” μου, να ειπώθηκαν για σένα, ακόμα κι εκείνα που ποτέ δεν σου είπα. 
Ακόμα κι εκείνα που δεν απευθύνθηκαν σε εσένα. 
Ίσως γιατί όλα όσα υπήρξες, δεν μπόρεσε ποτέ κανείς να τα αγγίξει, όπως δεν αγγίχτηκαν αυτές οι λέξεις πριν τις κλείσω στο μπουκάλι για να ταξιδέψουν. 

Ένα “σ’αγαπώ” σκόρπιο, μια αγκαλιά που γίνεται καταφύγιο, ένα “μου λείπεις” για κάθε στιγμή που δεν είσαι γύρω μου. 

Πόσα λόγια χαραμίσαμε; 
Πόσο χρόνο δανεικό ενεχυριάσαμε σε ένα “όταν θα..”

Όταν θα.. δανειζόμασταν μόνο που ο τόκος ήταν η ίδια η ζωή μας. 
Όταν θα.. ξεχρεώναμε μόνο που πάντα χρωστάγαμε και λίγο ακόμα. 

Και τώρα; 
Τώρα σου σκορπίζω λέξεις σ’ένα χαρτί και τις αφήνω να έρθουν να σε βρουν. 

Κι ίσως, όταν σε συναντήσουν, να έχουμε ξεχρεώσει κι οι δυο και να μπορούμε να σταθούμε, σε ένα ατόφιο “σ’αγαπώ”, εδώ και τώρα.