Γράφει η Έφη Παναγοπούλου
Το πρωί ξύπνησα χαρούμενη με ένα μεγάλο χαμόγελο!
Βλέπεις το χτεσινό βράδυ, είχα δει ένα τόσο αληθινό όνειρο που ξύπνησα και ήταν σαν να το άγγιζα..
Είχα καιρό να σε δω στον ύπνο μου.
Τόσο πολύ καιρό που είχα ξεχάσει την μορφή σου…
Αν ήταν όλα διαφορετικά, αν ήταν όλα αλλιώς.. αν ερχόσουν μια φορά και κανόνιζες να βρεθούμε σε ένα ωραίο κουτουκι, ξέρεις από αυτά με ωραίο κρασί και μουσική που σου διαπερνάει όλο το κόρμι..
Μόνο εγώ και εσύ.
Αν μια φορά έκανες την κίνηση να με πιάσεις από το χέρι και να χαθείς στις σκέψεις μου..
Σκέψεις που δεν είναι πολύπλοκες, ούτε και συνθέτες. Δεν χρειάζεται να τις αποδικωποιησεις, πάρα μόνο να τις γευτείς!
Αν μια φορά ερχόσουν μαζί μου σε αυτή την βόλτα στη θάλασσα..
Ήξερες πόσο την αγαπάω, πόσο την λαχταρουσα αυτή την βόλτα μαζί σου!
Να καθόμασταν στην άμμο βράδυ και απλά να κοίταμε το απέραντο μπλε, πώς καθρεφτίζει το φεγγάρι πάνω της!
Να δούμε μαζί το ξημέρωμα, πώς βγαίνει ο ήλιος..
Δεν χρειάζεται να μιλήσουμε, να αναλύσουμε, να κολυμπήσουμε σε σκέψεις, πάρα μόνο τα μηνύματα που στέλνουν τα κορμιά μας!
Αν μια φορά άκουγες τα λόγια μου, να μην τα έβλεπες παράπονα αλλά κουβέντες ψυχής με αγάπη!
Λόγια σεβασμού και υπομονής!
Αν μια φορά ένιωθες την ανάγκη μου για αγκαλιά..
Χωρίς τέλος, χωρίς αρχή, χωρις λόγια και χωρίς ανταλλάγματα!
Αν μια φορά έδινες ένα μετάλλιο στη δική σου την ψυχή, και ένα παράσημο στην δική μου υπομονή;
Αν μια φορά τολμούσε η καρδιά σου να ερωτευτεί;
Θα ήταν όλα αλλιώς, ή πάλι θα επέλεγες την μοναξιά;
Αν την όλα αλλιώς πάλι θα επέλεγες το λίγο γιατί δεν έμαθες το πολύ;
Δεν έμαθες να τόλμας και να διεκδικείς!
Δεν έμαθες πόσο όμορφα είναι να είσαι γεμάτος από έρωτα..
Αν ήταν όλα αλλιώς, θα είχες βρει όλα αυτά που ψάχνεις σε περαστικούς έρωτες και σκόρπιες αγαπες..