Γράφει η Γεώρα
Φωτογραφίες! Η δύναμη του ανθρώπου να εξουσιάζει το χρόνο. Το μαγικό του ξόρκι για να παγώσει το χρόνο, τη στιγμή, τα πρόσωπα, τα χαμόγελα, τις γκριμάτσες και κατά έναν περίεργο τρόπο και τις φωνές. Ναι και τις φωνές των ανθρώπων, τα λόγια τους εκείνη την συγκεκριμένη στιγμή, τον διάλογο που προηγήθηκε και εκείνον έπειτα που επακολούθησε.
Πόσο όμορφες οι φωτογραφίες. Κρατούν ζωντανή την μνήμη. Της χαρίζουν στιγμές ευτυχίας και εκείνη τις παίζει σε επανάληψη. Πόσο έχουμε αλλάξει από εκείνη τη στιγμή που τραβήξαμε εκείνη την ποθητή φωτογραφία ή και πόσο έχουμε μείνει ίδιοι! Με πόσους από αυτούς που κατακλύζουν τα άλμπουμ ή τη μνήμη του κινητού μας ή του υπολογιστή μιλάμε ; Με πόσους συνεχίζουμε να βγάζουμε κοινές ακόμα φωτογραφίες δημιουργώντας μαζί αναμνήσεις που διηγούμαστε και γελάμε και πόσοι είναι εκείνοι που έμειναν παγωμένοι στο χρόνο, χώρισαν οι δρόμοι μας ηθελημένα ή και μη αλλά κάποια στιγμή πίσω στο χρόνο μοιραστήκαμε μία κοινή στιγμή που θα μείνει αναλλοίωτη και είναι το σημάδι ότι κάποτε κάναμε παρέα, ήμασταν συμμαθητές, φίλοι, γνωστοί!
Εκτός όμως από ευχάριστα συναισθήματα, οι φωτογραφίες κουβαλάνε μαζί τους και κάποια δυσάρεστα. Δεν φταίνε εκείνες όμως, ο καιρός αλλάζει, οι άνθρωποι αλλάζουν το ίδιο και οι σχέσεις τους. Γι’αυτό εμφανίζουν στην επιφάνεια αυτή την γλυκόπικρη γεύση σαν κάποια γλυκά του κουταλιού! Μια ανάμνηση που φέρνει το χαμόγελο στα χείλη και μία απορία για το πώς γίναμε έτσι. Πως άλλαξαν οι άνθρωποι. Πως σκλήρυναν, πως απομακρύνθηκαν.
Ωστόσο τότε ίσως υπήρχε το χαμόγελο. Το αληθινό χαμόγελο που δήλωνε ευτυχία! Βέβαια υπάρχουν και κάποιες φωτογραφίες που θέλεις να τις κάψεις, να τις σκίσεις. Να μην υπάρχουν, να μην υπενθυμίζουν, γιατί τα πρόσωπα που απεικονίζονται προκάλεσαν πόνο. Πρόδωσαν, δε σεβάστηκαν, εκμεταλλεύτηκαν. Ωστόσο μας έμαθαν και την άλλη πλευρά της ζωής. Μας έμαθαν πως δεν είναι όλοι οι άνθρωποι καλοί!
Η φωτογραφία που τραβήχτηκε πρώτη φορά ήταν είτε το 1826 είτε το 1827 από τον Nicéphore Niépce και ελήφθη στο Saint-Loup-de-Varennes της Γαλλίας και φέρει τον τίτλο « Η θέα από το παράθυρο στο Le Gras» και από τότε έχουμε την δυνατότητα να κάνουμε δικές μας, ολόδικές μας στιγμές που θεωρούμε σημαντικές. Από εκεί και έπειτα έχουν τραβηχτεί εκατομμύρια φωτογραφίες. Γιατί η φωτογραφία είναι το μέσο μας να κάνουμε βόλτα στο παρελθόν! Να αλωνίζουμε ελεύθερα. Να ερχόμαστε κοντά με πρόσωπα που θέλουμε και ίσως κάποια στιγμή μας παρακινήσουν να βρεθούμε πάλι από κοντά, τραβώντας νέες φωτογραφίες.
Να βγάζετε φωτογραφίες πολλές! Να παγώνετε το χρόνο. Να τον κάνετε δικό σας. Να φυλακίζετε με αυτόν τον όμορφο τρόπο τους ανθρώπους για πάντα δίπλα σας. Όταν θα τις κοιτάτε μετά από χρόνια θα χαίρεστε που τότε την είχατε τραβήξει.
Γιατί οι άνθρωποι χάνονται στον ορίζοντα ωστόσο η παρουσία τους μένει σε εκείνο το χαρτί που έχετε στα χέρια σας και ονομάζεται φωτογραφία!