Σήμερα γεννήθηκες ξανά μέσα μου. Υπήρχαν μέρες που δεν χρειαζόταν να φέρω τη θύμησή σου στο μυαλό μου. Δεν σε είχα ανάγκη. Έτσι πίστευα. Έλεγα πως κατάφερα να σε διαγράψω. Για μια στιγμή είχα πιστέψει πως το είχα πετύχει. Ώσπου σήμερα το μυαλό μου αποφάσισε να σε επαναφέρει στη μνήμη. Μου έλειπες. Ανάθεμα. Μου έλειπες πολύ! Και εγώ είχα πιστέψει πως σε είχα τελειώσει από τη ζωή μου.
Το να προσπαθώ να σε ξεχάσω απλά επιδείνωνε τον πόνο. Ώσπου απλά το αποδέχτηκα. Δεν πάλευα με εμένα πια! Δεν μπήκα καν στον κόπο να προσπαθήσω να σε βγάλω από το μυαλό μου. Αποδέχτηκα πως ήθελα να σε επαναφέρω έστω και με τη βοήθεια της μνήμης δίπλα μου.
Εκεί έπαψα να πονάω! Αποδοχή! Λυτρωτική λέξη. Λυτρωτική πράξη. Και σιγά σιγά θα αρχίζεις να ξεθωριάζεις. Έτσι θα γίνει. Γιατί δεν παλεύω πλέον να ξεριζώσω κάτι βίαια από μέσα μου. Καλύτερα να σου πάρει λίγο παραπάνω χρόνο, παρά να το κουκουλώσεις και να εμφανιστεί αργότερα πάλι στην επιφάνεια.
Σήμερα αποδέχτηκα πως μου έλειπες. Και ο πόνος δεν ήταν ο ίδιος. Άρχισε και εκείνος να αποδέχεται την αλήθεια. Σε λίγο δεν θα υπάρχεις. Για σήμερα όμως, υπήρξες!
Γράφει η Γεώρα
Other Articles
