Πάντα θα επιστρέφουμε για να θυμόμαστε ό,τι νιώσαμε.

Θα επιστρέφω για να αντικρίζω το βλέμμα σου όταν με κοιτάς για να θυμάμαι όλους τους λόγους που δεν με άφησαν να φύγω όταν ο φόβος έβλεπε τη φυγή ως μόνη λύση.

Γράφει η Ειρήνη Αντωνάκη

Γυρνάς, με κοιτάς και ενώ ξέρουμε ότι θα βρεθούμε σε αδιέξοδο κανείς δεν κάνει τη κίνηση να φύγει.
Είσαι ακριβώς όλα αυτά που φοβόμουν να νιώσω και ταυτόχρονα είσαι όλα αυτά που θέλω να ζήσω.
Δεν ξέρω πως να το εξηγήσω το μεταξύ μας.
Βέβαια μερικά πράγματα δεν θέλουν εξήγηση και η ιστορία μας είναι ένα από αυτά.
Το γνώριζα ότι δεν θα οδηγήσει κάπου όλο αυτό μα δεν θέλησα στιγμή να φύγω.
Με αγγίζεις και ξέρω ότι μετράμε λεπτά πλέον.
Θα χαθούμε όπως χάθηκαν όλα αυτά που θα ζούσαμε αν μέναμε μαζί.
Όσο όμως και αν με πονάει ο χωρισμός, ξέρω ότι εμείς θα ξαναβρεθούμε.
Πάντα θα επιστρέφουμε για να θυμόμαστε ό,τι νιώσαμε.
Θα επιστρέφω για να βλέπω το πάθος και τον έρωτα που κάποτε μου έδωσες.
Θα γυρίζω πίσω να βρίσκω αυτή την ιστορία για να θυμάμαι ότι τα πιο δυνατά συναισθήματα τα έζησα μαζί σου και μόνο όταν θα βρίσκομαι πλάι σου θα αναζωπυρώνουν.
Θα επιστρέφω για να αντικρίζω το βλέμμα σου όταν με κοιτάς για να θυμάμαι όλους τους λόγους που δεν με άφησαν να φύγω όταν ο φόβος έβλεπε τη φυγή ως μόνη λύση.
Καθώς σηκώνομαι να φύγω το αντίο δεν βγαίνει ως λέξη. Σκύβω, σε φιλάω και το μόνο που τολμώ να ψιθυρίσω είναι “καληνύχτα”, κάπου θα ξαναβρεθούμε εμείς.
Μέχρι την επόμενη φορά μωρό μου που το μαζί μας δεν θα φοβάται να εκτεθεί!