Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.
Κάπως σαν αστείο, είπαμε αντίο, πήρα το πικάπ σου και μου πήρες το ψυγείο.. πήρες τα σεντόνια, πήρα την μπιγκόνια κι απ’το χωρισμό μας έχουν κλείσει τρία χρόνια…
Τραγουδάει η Αρλέτα στην Σερενάτα της, κι εγώ σκέφτομαι πως το πιο εύκολο σε έναν χωρισμό, και ειδικά σε έναν χωρισμό που μετράει χρόνια συνύπαρξης, συμβίωσης, συν-αντοχής και συν-ενοχής, είναι το μοίρασμα των αντικειμένων!
“Αυτό το βιβλίο το αγόρασα εγώ””
“Δεν ξέρεις τι λες, Ζάππειο 1998 τρίτος πάγκος αριστερά από τα όνειρά μας για παντοτινή συμβίωση”
Τώρα το θέλετε κι οι δυο, όλα τα θέλετε κι οι δυο κι ας μην είναι κανείς από τους δυο διατεθειμένος να σκουπίσει από πάνω την ξεχασμένη σκόνη της σχέσης σας.
Κάποια στιγμή το μοίρασμα τελειώνει. Αργά ή γρήγορα, είτε σε ξεκατίνιασμα mode είτε με πιο αξιοπρεπή βιτρίνα, τελειώνει.
Κι έρχεται το επόμενο στάδιο της ανασύνταξης δυνάμεων.
Καινούριο σπίτι, καινούριο μετερίζι.
Κι η πρόσκληση σε δείπνο δεν αργεί να έρθει.
Ένα ομαδικό μυνηματάκι σε αυτό που έχει σαν close friends στο Facebook, λιτό και απέριττο όπως τόσα χρόνια.
«Σάββατο βράδυ, στο καινούριο σπίτι!!! Φαγητό, κρασί και πολλά να πούμε»
Δεν περιμένει απαντήσεις, είναι ένα μοτίβο που έχει επαναλάβει πολλές φορές τα τελευταία χρόνια. Εκείνοι λατρεύουν την μαγειρική της, εκείνη περιμένει να την κανακέψουν με τα αγαπημένα της mille feuilles από το Paul και άφθονο δροσερό κρασί.
Το πρώτο μήνυμα το κοιτά ακόμα με άγνοια κινδύνου και ακόμη μεγαλύτερη άγνοια της ναρκοθετημένης συνέχειας. Sorry ρε συ, αλλά έχω κανονίσει. Δεν πειράζει, σκέφτεται και μεταξύ του τι θα μαγειρέψω και τι θα φορέσω, έρχονται μαζικά άλλες 3-4 αρνήσεις κι αρχίζει να ψάχνεται.
Κοιτά λίγο τα άτομα που αρνήθηκαν, και η διαπίστωση έρχεται άμεσα. Είναι οι «δικοί του»
Μέσα στο παράπονο τρέχεις στην πάντα εύκολη, διαθέσιμη και σίγουρη λύση, την κολλητή σου. Τα λες εν συντομία και με διάφορα κοσμητικά στο ενδιάμεσο, κι εκείνη με την ασφάλεια της αντικειμενικότητας που επιζητάς και προβάλεις ξεστομίζει αθώα και χαμογελώντας «δίκιο έχεις, πώς να το κάνουμε!! Όλο το δίκιο δικό σου είναι!! Εγώ δηλαδή πώς πήγα την Τρίτη στο Joyμαζί τους!! Έπρεπε να είχα πάρει την άδειά σου;;»
Μετράς μερικές στιγμές που νιώθεις τον κόσμο να γυρίζει και όλα γύρω σου γίνονται λίγο πιο κόκκινα!
Το καλό των 80’s άντε και λίγο 90’s ήταν τα σταθερά τηλέφωνα. Έχωνες μια στο ακουστικό και από το γκντουπ ο άλλος καταλάβαινε πόσες μέρες και πόσα χιλιόμετρα έπρεπε να απομακρυνθεί. Τώρα τι να κάνεις;; Να πατήσεις πολλαπλά το touchscreen;;
ΠΡΟΔΟΣΙΑ!!!!
Από την άλλη, υπάρχει κι εκείνος. Πιο λιγομίλητος, πιο άμεσος και πολύ πιο επικεντρωμένος στην τσαντίλα του.
“Μα να έχει το θράσος να καλέσει εσένα;; Τον κολλητό ΜΟΥ;; Ποια νομίζει ότι είναι”
Ε, η συνέχεια γνωστή, κλείσιμο χωρίς γκντουπ και η κοκκινωπή ΠΡΟΔΟΣΙΑ να περιφέρεται γύρω γύρω από το τσαταλιασμένο σύμπαν.
Δεν είναι όλα Friends ούτε εσύ είσαι η Rachel, ούτε εκείνος ο Ross. Και η μοιρασιά είναι επίπονη και περίπλοκη, όσο περίπλοκοι είναι και οι χαρακτήρες που παίζουν στο δικό σου serial.
Κι όσο πιο πολλά τα χρόνια, τόσο πιο πολύ οι άνθρωποι, οι σταθμοί τους και οι ρίζες τους στην ζωή σας. Γιατί ζωή σας ήταν κι εσείς τους δώσατε ρόλους μέσα της και τώρα τους ζητάτε να παραδώσουν στην πόρτα τις ταυτοτητούλες διέλευσης και να διαλέξουν πλευρά. Απ’ την Κική και την Κοκό ποια να διαλέξω;;
Πέρασες χρόνια επενδύοντας χρόνο, συναίσθημα, ενέργεια για να κάνεις τους ανθρώπους σου ανθρώπους του και τούμπαλιν, κι εκείνοι αντίστοιχα έδωσαν από τα δικά τους αποθέματα, τα ίδια, χωρίς μάλιστα να ερωτηθούν τις περισσότερες φορές.
Και τώρα, και πάλι χωρίς να τους ρωτήσεις τους κατατάσσεις στην κατηγορία «αμπαζούρ πολυτελείας» και τους μοιράζεις ερήμην τους καινούριους ρόλους.
Είναι οι κολλητοί σας, που αν ο θεός, ο αλλάχ ή ο Βούδας σας έχει ευλογήσει κι είναι πραγματικοί φίλοι, θα κάνουν ότι μπορούν για να σας μαζέψουν στον ίσιο δρόμο, κι ας τραβάει ο ένας από δω κι ο άλλος από παραπέρα. Ενίοτε, οι αντίπερα κολλητοί, κρατάνε μια κάποια επικοινωνία για να σώσουν την αξιοπρέπειά σας.
Είναι ο «καλός» της κολλητής, ή η «καλή» του κολλητού, που με τόσο κόπο είχατε πιέσει να γίνει κομμάτι της παρέας και τώρα αρνείται να καταλάβει γιατί πρέπει να διαλέξει στρατόπεδο, άσε που ταυτίζεται συνήθως περισσότερο με την αντίπερα όχθη.
Κι ως εδώ καλά. Υπάρχει όμως πάντα και ο «κατίνος» ή η «κατίνα» – ανεξαρτήτως φύλλου- ο συντρέχτης και παρηγορητής ΚΑΙ των δυο. Συγχρόνως. Παίρνει λόγια, φέρνει νέα, φτιάχνει σκηνικά, βάζει σάλτσες και περικοκλάδες και χωρίς να πειράζει την αλήθεια την παρουσιάζει έτσι που κάθε λέξη του είναι σταγόνα λάδι, πάνω στην αναμμένη φωτιά.
Φροντίζει τα νέα να είναι πάντα «καυτά» και με την παρουσία του, διαπλατύνει τον δρόμο του εξευτελισμού (σου) εδραιώνοντας την παρουσία του στην ζωή σου. Και πάντα οι φράσεις ανυπόφορα κλισέ «όλο το δίκιο, δικό σου είναι».
Κάπου ενδιάμεσα παίζουν άλλοι περιφερειακοί ρόλοι – χαρακτήρες, αδέρφια, ξαδέρφια, συνάδελφοι και παρατρεχάμενοι, που βάζουν πάντα το λιθαράκι τους στην εκτροπιασμένη πραγματικότητα πάντα στο μέτρο που επιτρέπετε οι δύο πρώην.
Κι είναι πάντα εκείνος ο ένας, που έρχεται ένα πρωί και σας λέει την αλήθεια κατάμουτρα μιας και οι ευγένειες τελείωσαν. Μας κουράσατε!!!
Κι εσείς σαν έξυπνα παιδιά που είστε, παίρνετε το μήνυμα, σταματάτε τις μοιρασιές ανθρώπων, κανόνων, τελεσιγράφων και φτηνών απειλών, και συνειδητοποιείτε σιγά σιγά πως κανείς δεν σας πρόδωσε. Απλά για χρόνια, είχατε κάνει μια πολύ καλή επιλογή συντρόφου και οι άνθρωποί σας, την μοιράστηκαν και την αγάπησαν αυτή την επιλογή.
Και τώρα, η σιγή ασυρμάτου, είναι μια καλή επιλογή μέχρι ο χρόνος να ξαναμοιράσει την τράπουλα και το παιχνίδι να ξαναρχίσει από την αρχή.
LoveLetters
Join the discussion