Να ξέρεις να φεύγεις, την κατάλληλη στιγμή

Γράφει η Πράξια Αρέστη

«Έρωτας είναι η τέχνη του να φεύγεις.
Να φεύγεις, αλλά πώς να φεύγεις! Το πράγμα θέλει μεγάλη προσοχή. Γιατί ο ορισμός αυτός είναι τορπίλλι που το παίζει στα χέρια του μικρό παιδί. Το παίζει στα χέρια του και δεν ξέρει τι είναι… Ο Γιωργής τ’ Αποδέλοιπο, που λέει ο Μυριβήλης.
Έρωτας είναι η τέχνη του να φεύγεις έτσι, που η σφαγή που θα νιώθεις να είναι πολύ πιο σφαγερή από τη σφαγή που νιώθει ο σύντροφος που αφήνεις. Αν εκείνος πονάει τρεις, εσύ να πονέσεις εννιά. Εδώ σε θέλω, κάβουρα, που λένε, να περπατάς στα κάρβουνα. Χόρεψες ποτέ σου το χορό του αναστενάρη, χωρίς νά ‘σαι αναστενάρης;»

Δ. Λιαντίνης – “Γκέμμα”.

Το να ξέρεις ποια είναι η κατάλληλη στιγμή που πρέπει να φύγεις από μία σχέση είναι τέχνη! Το να ξέρεις ότι πρέπει να φύγεις και να αδυνατείς να το κάνεις είναι καταστροφικό! Το να φεύγεις και να επιστρέφεις συνέχεια στο ίδιο άτομο είναι εξαντλητικό.

Το να αφήνεις κάποιον που αγαπάς επειδή πρέπει να το κάνεις, κακά τα ψέματα δεν ήταν ποτέ εύκολη υπόθεση για κανέναν. Ακόμη κι αν αυτή η σχέση σε τρώει και σε εξαντλεί, όταν έχεις αισθήματα πάντα κάτι σου λέει να μένεις ή να επιστρέφεις.

Και μπαίνεις έτσι σε ένα φαυλό κύκλο μιας on και off σχέσης, η οποία από τη μία σε γεμίζει πληγές κι από την άλλη είναι τόσο έντονη που σε τρέφει.

Από όποια πλευρά κι αν το δούμε, για να μη φεύγει κανείς από μία σχέση χρειάζεται δουλειά. Πολλή δουλειά και υπομονή και υποχωρήσεις…

Ποιο είναι όμως τελικά το σωστό; Όταν αγαπάς κάποιον να συγχωρείς τα επανειλημμένα λάθη του και να μένεις ή να φεύγεις παρόλο που ακόμη θα τον αγαπάς; Ποια από τις δύο αποφάσεις θα θεωρηθεί ήττα και ποια θα οδηγήσει τελικά στην ευτυχία;

Αν πιστέψουμε ότι οι άνθρωποι αλλάζουν, ότι μπορούν να μάθουν να μας αγαπούν με τον τρόπο που θέλουμε να μας αγαπούν, μπορούμε να το παλέψουμε. Είναι έτσι, όμως, τα πράγματα; Αν δεν μπορεί κάποιος να μας αγαπήσει γι’ αυτό που είμαστε και αν δεν δεχόμαστε εμείς τον τρόπο που μας αγαπάει, είναι η χημεία του έρωτα αρκετή για να μας κρατήσει μαζί;

Από την άλλη δεν μπορείς πραγματικά να συγχωρείς τα πάντα! Θα χάσεις τον εαυτό σου, την αξιοπρέπειά σου, ούτε εσύ η ίδια δεν θα μπορείς πλέον να αγαπήσεις το είναι σου. Υπάρχουν πράγματα που δεν συγχωρούνται και κακές συμπεριφορές που πάντα θα επαναλαμβάνονται. Εδώ θα πρέπει να βρεις τη δύναμη της φυγής χωρίς επιστροφή.

Το “φεύγω – μένω” σε μία σχέση θα παραμένει ένα αιώνιο δίλημμα!

Οι μικρές φυγές χρειάζονται κάποτε για να βρίσκουμε τον εαυτό μας, για να σκεφτούμε καθαρά τι θέλουμε. Φεύγουμε για να δούμε αν έχουμε κάπου μετά να επιστρέψουμε. Αν θέλουμε πραγματικά να επιστρέψουμε.

Σε μία τοξική σχέση το πιο ιδανικό θα ήταν να πεις “φεύγω” και να το εννοείς, αφού πρώτα κάνεις και δώσεις τα πάντα. Αν αγάπησες πραγματικά έναν άνθρωπο σίγουρα είδες κάτι καλό σε αυτόν, κάτι που σε ελκύει προφανώς και επισκιάζει όλα τα λάθη του.

Μην λες εύκολα λοιπόν “φεύγω” σε κάθε απογοήτευση και καβγά γιατί μπορεί να χάσεις έναν άνθρωπο που πραγματικά σ’ αγαπάει και τον αγαπάς.

Δώσε τα πάντα, όσες ευκαιρίες μπορείς να αντέξεις χωρίς να εγκαταλείπεις τον άνθρωπό σου, και αν πάλι καταλήγεται στον ίδιο παρονομάστη της μιζέριας και της ανεκτικότητας, πες μία φορά το “φεύγω” για να δώσεις το τέλος και να το εννοείς.

Κάποιος από τους δύο θα πρέπει να είναι ο πιο δυνατός για να βάλει τέλος σε μια μαρτυρική σχέση. Κι αυτός δεν είναι απαραίτητα αυτός που αγαπάει λιγότερο, αλλά ο πιο δυνατός που μπορεί να δει πέραν από τα συναισθήματα του και να καταλάβει ότι έτσι σώζει τον εαυτό του και αυτόν που αγαπάει.

Πηγή: Μικρές Ιστορίες