Να μην καταλάβαινες όσα τελικά μπόρεσες να καταλάβεις..

Γράφει ο Nickolas M.

Ξέρεις τελικά ποια είναι η λέξη που με κυνηγάει μια ζωή;
Το αδιέξοδο…
Αυτό το ρημαδιασμένο συναίσθημα που το έχω ζήσει μέχρι το μεδούλι. Κι όχι μόνο μια και δυο φορές. Αλλά το ρημάδι έχει κάνει κι άλλη ζημιά.. Βλέπεις, όλοι (μα όλοι) οι άνθρωποι που ζουν ένα αδιέξοδο, έχουν την ίδια έκφραση στο μέτωπο τους. Δεν είναι ακριβώς ρυτίδα, είναι σαν σκιά, σαν σύσπαση, σαν να εκπέμπει ένα σήμα κινδύνου αυτός που το έχει, σαν να ζητάει σιωπηρά βοήθεια.. Κι ακριβώς επειδή εγώ δεν είχα αυτή τη βοήθεια που χρειάστηκα, με το που βλέπω αυτό το σημάδι στο μέτωπο τους, θέλω να γίνω εγώ η βοήθεια τους. Το σωσίβιο τους, η σανίδα σωτηρίας τους, ο, τι δεν είχα εγώ.
Και πάντα σπάω τα μούτρα μου.
Γιατί το να νιώθεις τον άλλον, είναι αδυναμία.
Το να καταλαβαίνεις τι περνάει, είναι το αδύνατο σημείο σου. Εκει που μπορεί να τρυπώσει και να αρχίσει να σε φθείρει. Να σου τρώει σιγά σιγά την ενέργεια, τη ζωντάνια, την καλοσύνη.
Και κάπου εκεί αρχίζεις να μετανιώνεις…
Εύχεσαι να μην είχες τόση ανάγκη να βοηθήσεις.
Να μην χρειαζόταν να ξορκίσεις τους δικούς σου δαίμονες μέσω τρίτων.
Να μην χρειαζόταν να νοιώσεις καλύτερα τραβόντας τον άλλον από την λάσπη, επειδή εσύ δεν κατάφερες να βγεις.
Να μην καταλάβαινες όσα τελικά μπόρεσες να καταλάβεις.
Γιατί εκτός από το αδιέξοδο, κατάλαβες και τα υπόλοιπα. Τα ψέματα, το δούλεμα, τα παραμύθια, τις μισές αλήθειες, την εκμετάλλευση που γινόταν μπροστά στα μάτια σου…
Και τότε γιατί δε φεύγεις;
Απλό. Ο άλλος είσαι εσύ. Έγινε εσύ. Τον έκανες εσύ να είναι εσύ.
Θα έφευγες ποτέ από σένα;