Να έχανα από τα μάτια μου, τον κόσμο των μεγάλων..

Γράφει η Τζένη Ζάικου

Είναι ορισμένες αναθεματισμένες στιγμές που δεν διαχειρίζεσαι και τόσο καλά την ενηλικίωση βρε παιδί μου. Είναι λες και ξυπνάς ξαφνικά και συνειδητοποιείς ότι δεν έχεις όλα κείνα τα προνόμια που είχες σαν έφηβος, σαν νέος. 

Ακόμα νέος είσαι, μα τώρα πια αντιλαμβάνεσαι πως ήρθε η ώρα να ενηλικιωθείς. Όχι ημερολογιακά, όχι σωματικά, μα πρακτικά, συναισθηματικά. 

Γιατί ξάφνου έχεις να πληρώσεις λογαριασμούς, γιατί η δουλειά σου δεν είναι πλέον ένα χόμπι για έξτρα χαρτζιλίκι από την οποία μπορείς να κάνεις ένα διάλειμμα όποτε το θελήσεις, μα μια μόνιμη κατάσταση που σου προσφέρει – ας πούμε – τα λεφτά για να επιβιώσεις, να αυτονομηθείς, να ξεκινήσεις τη κατασκευή μιας ζωής. 

Και καθώς νιώθεις να σε πνίγουν οι υποχρεώσεις, η κούραση και το άγχος, θέλεις να τρέξεις όσο πιο μακριά γίνεται, να ρίξεις δυο πράγματα μέσα σ’ έναν σάκο και να απομακρυνθείς απ’ αυτή τη ζωή που, ούτε έχεις συνηθίσει, ούτε σε τρελαίνει ιδιαίτερα.  

Φυσικά, αυτά να συναισθήματα είναι δικαιολογημένα μεν, περιστασιακά δε. 

Γιατί μαζί με τα άγχη, τις υποχρεώσεις και τους απλήρωτους λογαριασμούς, έχεις και το σπίτι σου, την αυτονομία σου, τη συγκατοίκηση με το ταίρι σου, την περηφάνεια πως να! μόνος μου τα έκανα όλα αυτά και επιβίωσα. Είναι κάτι δικό μου και μου ανήκει δικαιωματικά.

Για κείνες όμως τι δύσκολες μέρες που πνίγεσαι σε μια κουταλιά νερό και όλα σου φαίνονται ανιαρά και δύσβατα, γι’ αυτές τις μέρες που νιώθω να με καταπλακώνει μια απελπισία αδικαιολόγητη ή μη, για όλους εσάς που διαβάζετε αυτές τις γραμμές αυτή τη στιγμή, όλα θα πάνε καλά. Μα, μόνο γι’ απόψε, ας πάμε μια βόλτα μακρινή.

Μια βόλτα με τ’ αμάξι κάπου ψηλά, με τα φώτα της πόλης να λαμπυρίζουν πίσω απ’ τα βλέφαρά μας, μια βόλτα με τα πόδια μας βουτηγμένα στα κύματα, μια βόλτα σε σοκάκια που τριγυρνούσαμε όταν ήμασταν έφηβοι, τότε, που το μόνο που είχαμε ήταν ο ένας τον άλλον. 

Πάμε κάπου μακριά, τόσο μακριά που να ξεχάσουμε τον κόσμο των μεγάλων.

Μπορεί να είναι χιλιόμετρα μακριά, ή μόνο μιαν ανάσα. 

Σημασία έχει να ξαναβρούμε το παιδί μέσα μας. Και, ίσως, μια βόλτα αρκεί.