Μην φοβάσαι, δεν θα σε ερωτευτώ

Γράφει η Zoe Diam.

«Αν ήμασταν ποτέ μαζί εμείς οι δυο ή θα πεθαίναμε από έρωτα ο ένας για τον άλλον ή θα μισούσαμε τους εαυτούς μας.» είπες. Και εγώ θύμωσα.

Όχι από τα λεγόμενα σου. Αλλά γιατί θα ήθελα να σε έχω εδώ μπροστά και να μου τα λες. Να με κοιτάς στα μάτια. Για πρώτη και ίσως για τελευταία φορά. Να καταλάβω το συναίσθημα του κενού που σε κατακλύζει και της πληρότητας που σε στιγμές, σου χαρίζει η ύπαρξη μου. Αυτά τα μπλε σου μάτια που θα μπορούσα να χαζεύω για ώρες. Μέσα από αυτά θα ήθελα να συστηθούμε.

Θέλω να σε βλέπω όταν θα τα λες.

Να κοιτάζω τα μάτια σου ξανά και ξανά και να αισθανθώ την τρομερή πειθώ στη φωνή σου, τη σιγουριά ότι θες να σου ανήκω και την αμφιβολία ότι δεν γίνεται να με ζήσεις έτσι όπως θες. Να σε κοιτάζω  και να βλέπω τη τόση αλήθεια στα μάτια σου. Ξέρεις, το καλό με εμάς τους δυο είναι ότι είμαστε αληθινοί και αδιαμφισβήτητα ειλικρινείς. Ίσως τελικά εσύ να είσαι περισσότερο από μένα. Κανείς μας δεν θέλει να πληγώσει ο ένας τον άλλον γιατί τέτοιου είδους συναισθήματα τα ζήσαμε και οι δυο. Και ξέρουμε πως είναι να πονάει μια ψυχή.

Όχι. Δεν θα ήθελα να σου προκαλέσω τέτοια συναισθήματα. Και ξέρω πως και εσύ δεν το θες. Με διώχνεις γιατί δεν μπορείς να με έχεις έτσι όπως πρέπει, λες. Με κάνεις να μην σε χρειάζομαι γιατί το «μαζί» σε εμάς δεν μπορεί να γραφτεί παρά μόνο σε μια σελίδα χαρτί που θα θυμίζει το «ποτέ μαζί».

Τίποτα δεν μοιάζει θετικό, δεν φαίνεται ονειρικά πλασμένο για εμάς τους δυο. Τέτοια αλήθεια ξεκάθαρη δεν τη μπορώ. Δεν τη σηκώνει ο εαυτός μου. Τα ξεκαθαρίσματα όσον αφορά τα συναισθήματα μου φαίνονται γελοία.

Δεν θες να με πληγώσεις, λες.

Μα ξέρεις τι πιστεύω; Τον εαυτό σου προστατεύεις. Είναι που τον έχεις μάθει να λειτουργεί αυθόρμητα και να μην συμβιβάζεται στα χλιαρά, στα καθημερινά σε  εκείνα που θυμίζουν τίποτα λιγότερο από αυτά που μπορεί να δώσεις.

Δεν με ξέρεις και πιστεύεις πως ίσως είμαι κάτι για σένα. Μπορεί έτσι να καλύπτονται συναισθηματικά κενά και ανασφάλειες που ίσως για κάποιο λόγο ακόμα σε επηρεάζουν.

Δεν θέλω να είμαι η ανάγκη σου, να πιαστείς από κάποιον, ούτε εσύ να μου προσφέρεις μια αγκαλιά να κλάψω, μια προσωρινή στιγμή αδυναμίας που θα με κάνει να νιώσω καλύτερα.

Με προειδοποίησες, ξέρεις. Και δεν ξεχνάω. Βάζεις φρένα και εγώ υπακούω. Μου λες πως υπάρχουν τόσα εμπόδια και εγώ συμφωνώ. Καταπίνω κάθε αλήθεια που μου λες. Γιατί κάποιες φορές πρέπει να συμβιβαζόμαστε και με τα «δεν γίνεται». Όσο και να μην μπορούμε ή να μη θέλουμε.

Μη φοβάσαι δεν θα σε ερωτευτώ.

Θα σε προστατέψω. Όπως και εσύ εμένα.

Ξέρω δεν είσαι ερωτευμένος μαζί μου. Δεν γίνεται.

Αλλά αν γινόταν; Θα με κρατούσες στην αγκαλιά σου όλο το βράδυ σα να μην υπήρχε αύριο;

Τραγούδησε μου, μέχρι να ξημερώσει.

LoveLetters