Γράφει η Μόνια Μακρή
Είναι από τις φορές που νιώθεις την ανάγκη να μπούνε τα πράγματα στη θέση τους. Οι κύκλοι και τα κεφάλαια που έμειναν χρόνια ανοιχτά να βασανίζουν το μυαλό και την ψυχή σου.. πρέπει επιτέλους να κλείσουν .
Αγάπες που ρούφηξαν λαίμαργα αφήνοντας μισοάδειο το ποτήρι της καρδιάς σου, αγάπες που έμαθαν να χειραγωγούν κάθε συναίσθημά σου αφήνοντάς σε μετέωρο να αναρωτιέσαι εσύ πού κάνεις λάθος, πρέπει να μείνουν μακριά.
Οι φόβοι από το παρελθόν να γίνουν σκόνη και κατακάθι σε εκείνη την ακριβή κούπα καφέ που πάντα φοβόσουν να βγάλεις στο τραπέζι. Όχι γιατί δε σου αρέσει. Πώς είναι δυνατόν; Δική σου επιλογή ήταν όταν την αγόρασες.
Όμως επέλεξες αυτό το πορσελάνινο σερβίτσιο του καφέ, να μένει σε εκείνο το ερμητικά κλειστό ντουλάπι για να μην το λερώσεις. Να μην το φθείρεις. Να μην το συνηθίσεις.
Συνηθίσεις είπα; άκου λοιπόν κάτι αλήθειες που βγαίνουν βραδιάτικα.. Προτίμησες να πίνεις σε πλαστικά ποτήρια όχι γιατί δε σου αρέσει η πολυτέλεια αλλά γιατί έχεις κουραστεί από αυτούς τους κύκλους που έμειναν ανοιχτοί να σέρνουν σαν γαϊτανάκι φόβους, ανασφάλειες, πικρίες, καημούς και όνειρα.
Όχι πια ανοιχτούς λογαριασμούς βρε αδελφέ! Κι αν αυτό σημαίνει πως πρέπει να πίνεις σε πλαστικό ποτήρι τον καφέ σου, μικρή η ζημιά! Αρκεί μαζί με το ποτήρι να καταλήγει στα σκουπίδια και κάθε τι που σε κρατά πίσω! Κάθε τι που μέσα σου αδιάκοπα σε πολεμά.
Κι όταν στη ζωή σου έρχονται στιγμές που αξίζουν, τότε άνοιξε κορίτσι μου εκείνο το ντουλάπι και δώσε την πολυτέλεια που τους αρμόζει!