Μην ξεχνάς να φροντίζεις το μικρό παιδί μέσα σου

Γράφει η Μαρίνα Κρητικού

Είναι εκεί, υπάρχει μέσα σου δεν έφυγε ποτέ. Όσο κι αν μεγαλώνουμε, όσο χρονών και αν γινόμαστε, το μικρό παιδάκι παραμένει σε μια γωνία μέσα μας. Του δίνουμε σημασία, το προσέχουμε, το κανακεύουμε ή αντίθετα το έχουμε τιμωρία να κοιτάει τον τοίχο και όταν προσπαθεί να αντιδράσει με μια αυστηρή και επικριτική ματιά το κάνουμε να σωπάσει και να λουφάξει στη γωνιά του;

Αυτό που συμβαίνει συνήθως είναι να το αγνοούμε επιδεικτικά, υποτιμώντας και την ίδια του την ύπαρξη. Φερόμαστε σαν να μην ήμασταν ποτέ κι εμείς παιδιά, σαν να μην είχε υπάρξει ποτέ αυτό το μικρό παιδάκι. Τα παιδικά χρόνια πέρασαν και τη θέση τους πήραν τα χρόνια όπου ζούμε και δρούμε στην ενήλικη μας μορφή. Σε αυτά τα χρόνια επικρατεί μόνο η λογική. Μια λογική που ισοπεδώνει κάθε συναίσθημα και εστιάζει μόνο στο πώς θα λύσει τα μυριάδες προβλήματα που την απασχολούν.

Μια λογική που δεν αφήνει χώρο για αναγνώριση των συναισθημάτων μας, καθώς τα ακυρώνει για να επικεντρωθεί σε πιο πρακτικές λύσεις. Σε όλο αυτόν τον παραλογισμό όμως που ζούμε το μικρό παιδί αντιδράει και πάντα θα αντιδράει. Αντιδράει όμως όχι με τον τρόπο που ένας ενήλικας μπορεί να αναγνωρίσει, με νουθεσίες, κριτική και κατηγόριες, αλλά κινητοποιώντας το συναίσθημα και κάνοντας προσπάθεια να του βρει χώρο να εκφραστεί.

Πώς όμως θα εκφραστεί το συναίσθημα αν δεν μπορεί να βιωθεί και να εξωτερικευτεί λεκτικά; Το μικρό παιδί μέσα μας, όπως όλα τα μικρά παιδιά, θα αντιδράσει παρορμητικά και χωρίς να το φιλτράρει πρώτα με τη λογική, καθώς ένα μικρό παιδί λειτουργεί μόνο με το συναίσθημα. Θα θυμώσει και θα προσπαθήσει να το δείξει με πολλούς τρόπους, είτε κάνοντας έναν καβγά με ασήμαντη αφορμή, είτε αν δεν μπορεί να το εξωτερικεύσει θα το εκφράσει σωματικά μέσω των αισθήσεων.

Το μικρό παιδί μέσα μας θα φοβηθεί και θα προσπαθήσει να μας το δείξει πάλι μέσα από το σώμα (ίσως νιώσουμε ένα σφίξιμο στο στομάχι ή κάποια άλλη παρόμοια σωματική αίσθηση). Έχοντας όμως αποσυνδεθεί από το σώμα μας και από τα μηνύματα που προσπαθεί να μας στείλει σε διάφορες καταστάσεις, με δυσκολία μπορούμε να το ακούσουμε. Ακόμα όμως και αν για μια στιγμή, συνδεθούμε μαζί του και το ακούσουμε, δεν θα μπορέσουμε να το συναισθανθούμε, να δούμε τις ανάγκες του και να το ανακουφίσουμε. Αντίθετα, ίσως καταφύγουμε στην εκλογίκευση ή στο να μας μαλώσουμε για κάποιον “αστείο” φόβο μας ή για έναν “ανεξήγητο” θυμό.

Την επόμενη φορά που θα βιώσουμε μια αντίστοιχή αίσθηση, ας κάνουμε μια παύση και ας αναρωτηθούμε για λίγο τι προσπαθεί να μας πει το παιδάκι αυτό. Τι να έχει άραγε ανάγκη πιο πολύ εκείνη την στιγμή; Το φάρμακο για τα παιδιά, για να νιώσουν αποδοχή και αγάπη, είναι η αγκαλιά και η σύνδεση μαζί τους. Ας αγκαλιάσουμε και εμείς λοιπόν τον εαυτό μας και το παιδί μέσα μας και ας του πούμε μια γλυκιά κουβέντα και έναν καλό λόγο για ό,τι έχει καταφέρει έως σήμερα και για την προσπάθεια που έχει καταβάλλει. Μην ξεχνάτε ότι το μάλωμα και η τιμωρία δεν ωφέλησε ποτέ κανέναν. Η αγάπη, ο σεβασμός και η αποδοχή πάντα βοηθούν τον άνθρωπο να εξελίσσεται και να βρίσκει τις κρυμμένες δεξιότητες του.