Μην ξεχάσεις ποτέ, πως όταν  το δάχτυλό σου δείχνει απέναντι, τα άλλα τρία, δείχνουν τον εαυτό σου. 

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Μέρες τώρα, παρακολουθώ να κρίνονται ζωές, καριέρες, υπολήψεις, επιλογές ανθρώπων που δεν γνωρίσαμε ποτέ.

Αγάπαγε το μπάσκετ πιο πολύ από τη γυναίκα του.
Δεν ξέρει ορθογραφία, τι να μας πει τώρα κι αυτός.
Έπρεπε να είχε αλλάξει δουλειά.
Τι ήθελε και χώρισε. 

Πιάνουμε στο στόμα μας ανθρώπους δεν γνωρίσαμε ποτέ. Που δεν περπατήσαμε στιγμή με τα παπούτσια τους. Που δεν πληρώσαμε ποτέ το λογαριασμό με τη ζωή, τη μοίρα και τις επιλογές τους. Κι όμως, κρίνουμε.
Κρίνουμε σαν να ξέρουμε καλύτερα. Σαν να ήμασταν εμείς στη θέση τους. Σαν..

Σαν να τους ξέραμε, σαν να ζήσαμε τις ζωές τους, σαν να κάναμε τις θυσίες τους, σαν να χτίσαμε τις καριέρες τους, σαν να πετύχαμε ή να αποτύχαμε..

Κι εσύ καλέ μου κουνιοδαχτυλάκι, σαν να μου φαίνεται πως έχεις χάσει τη μπάλα..
Γιατί μιλάς πολύ, και κάνεις λίγα. Έχεις χρόνο να γκρινιάξεις, να αποθεώσεις, να αποκαθηλώσεις, να κάνεις πολλά που είναι λόγια κι αέρας, την στιγμή που αυτός που κρίνεις επί δικαίων και αδίκων, πράττει!
Μα δεν έμαθες ποτέ, πως ο τρόπος που κρίνεις, δείχνει το ποιος είσαι εσύ, όχι ο άλλος. Γι’αυτό βούτα τη γλώσσα στο μυαλό πριν μιλήσεις. Και δεν χρειάζεται να έχεις γνώμη κι άποψη για όλα. Αρκέσου σε αυτά που ξέρεις. Σε κάτι που έζησες, γνώρισες ή είδες.

Κι άσε την έρμη τη χήρα του Κόμπε (τρομάρα σου έμαθες και τα οικογενειακά τους), άσε και τον δίπλα και τον παραδίπλα, και κοιτά το μέσα σου λιγάκι.

Μάζεψε καλέ μου το δάχτυλό σου. Και μην ξεχάσεις ποτέ, πως όταν  το δάχτυλό σου δείχνει μπροστά, τα άλλα τρία, δείχνουν τον εαυτό σου.