Μην ξεχάσεις να ρίξεις το βλέμμα σου και λίγο χαμηλά, αυτές τις μέρες.

Γράφει η Ιωάννα Ιακωβίδου

Θα ήθελα έναν Δεκέμβρη με φώτα σβηστά και ανθρώπους αναμμένους.
Τσάρλς Μπουκόφσκι

Είναι το ένα κέρμα που θα βρεις ξεχασμένο στη τσέπη σου και θα το δώσεις σε κάποιον στον δρόμο. Είναι το λουλούδι που θα προσφέρεις σε ένα αγαπημένο πρόσωπο. Είναι το κεράκι που ανάβεις για να έχει υγεία κάποιος ή στη μνήμη του αγαπημένου πατέρα. Είναι η αγάπη που έχεις σε έναν άνθρωπο χωρίς να σε νοιάζει αν και πόσο σε αγαπά κι εκείνος και κάθε μέρα τον φιλάς σαν να είναι η τελευταία φορά.

Είναι μια σακούλα τρόφιμα που αφήνεις στην πόρτα κάποιου χωρίς να τη χτυπήσεις, που ξέρεις πως τα έχει ανάγκη.
Είναι η αγκαλιά που παίρνεις κάποιον χωρίς ιδιαίτερο λόγο, γιατί ξέρεις πως ζεσταίνει τις καρδιές και δηλώνει αγάπη.
Είναι το καθημερινό χαμόγελο που δε τσιγκουνεύεσαι να χαρίσεις σε όποιον συναντάς, κρύβοντας μέσα σου όλες τις πίκρες, κατανοώντας βαθιά πως, μπορείς ακόμη να δίνεις χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Πως ο κόσμος θα συνεχίσει να κινείται μόνο με αγαπη και καλοσύνη.
Είναι η ανιδιοτελής αγάπη και η προσφορά χωρίς προσδοκίες ο μόνος τρόπος να γίνει ο κόσμος μας καλύτερος.

Είναι όλα αυτά τα μικρά καθημερινά που προσφέρεις χωρίς να προσδοκάς να σου επιστραφούν. Χωρίς να είναι κάποια μεγάλη γιορτή, χωρίς να στο ζητήσει κάποιος, που σε κάνουν ξεχωριστό, που κάνουν τον κόσμο να ομορφαίνει, να πιστεύει στους ανθρώπους και να μην ξεχνά πως ανά πάσα στιγμή μπορεί να βρεθεί στη θέση ενός ζητιάνου, ενός πληγωμένου ανθρώπου ή μιας μάνας που έχασε το παιδί της και το μόνο που έχουν ανάγκη αυτοί οι άνθρωποι είναι μια κίνηση που θα τους ζεστάνει την ψυχή, θα τους βοηθήσει να συνεχίσουν να παλεύουν.
Ανάμεσα στη χαρά των Χριστουγέννων, στα πολλά φώτα και τα τραγούδια λοιπόν, μην ξεχνάτε να κοιτάξετε και πιο χαμηλά και να απλώσετε το χέρι σας σε όποιον το έχει ανάγκη.