Γράφει η Ηρώ Αναστασίου.
Είπαν, είπαν, είπαν..
Ο κόσμος πάντα θα λέει μάτια μου, ακόμα κι όταν δεν ξέρει τίποτα.
Ειδικά τότε, θα βρει, θα ανακατέψει, θα σκαλίσει.
Είπαν αλλά βρήκαν αυτί για να ακουστούν.
Γιατί είχαν όμως τόσο άνεση να το πουν σε σένα;
Γιατί τους έδωσες χώρο!
Αλλά σκέφτομαι όμως ότι σε έναν κόσμο γεμάτο από ανακρίβειες και διάσπαρτες ημιμάθειες, είναι καλύτερα να ανακαλύπτεις τον δρόμο μόνος σου.
Γιατί μόνο τότε βλέπεις την πραγματικότητα, την δική σου, αυτήν που εσύ οραματίζεσαι, αυτήν που νιώθεις, αυτήν που άγγιξες με την δική σου ψυχή.
Κι ό,τι αγγίζω και αγαπάω, μαθαίνω να το προστατεύω.
Δεν δέχομαι να γίνει έρμαιο των κορακιών.
Και να θυμάσαι τίποτα δεν γίνεται τυχαία.
Όλα έχουν ένα σκοπό κι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα ή τα ανάμεσα!
Κι αν ανάμεσα σε μένα και σε σένα δεν υπάρχει αγάπη, εμπιστοσύνη και φροντίδα, τότε να ακούς τους άλλους τι λένε για μένα κι όχι την ψυχή σου.
Αυτή που άφησες να μ’απαρνηθεί.
Γιατί ακόμη υπάρχει μια χειροβομβίδα στην ψυχή μου.
Ίσως να μοιάζει με τον πόλεμο που μαινόταν από καιρό, γι’αυτό και καταριέμαι τον άνεμο που δεν μου μοιάζει καθόλου.
Φοβάμαι να μοιράσω τον αγώνα, γιατί ακούω τις σιωπές και συνεχίζω να παλεύω μοναχή μου.
Εσύ εκεί κι εγώ εδώ, σ’έναν κόσμο που αρνήθηκε το μαζί μας