Γράφει ο Κωνσταντίνος Καρύδης
Ώπα.
Μισό βήμα πίσω. Μην προχωρήσεις ούτε βήμα πριν διαβάσεις τις οδηγίες επιβίωσης.
Εδώ, εγώ, είμαι σπασμένος. Μπορεί να το πεις και κατεστραμμένος.
Κάθε πρωί που ξημερώνει προσπαθώ να σταθώ στα πόδια μου. Προσπαθώ να μην φαίνεται το κενό πίσω από την μάσκα.
Προσπαθώ να μην φαίνεται πως η τελευταία που πέρασε τα ρήμαξε όλα.
Προσπαθώ να δείχνω φυσιολογικός όμως ξέρω πολύ καλά πως δεν μπορείς να με αντέξεις. Γι’αυτό πριν πλησιάσεις, πριν κάνεις μισό βήμα θα με ακούσεις.
Εγώ δεν καταλαβαίνω τον έρωτα τον φιλελεύθερο. Δεν καταλαβαίνω και το μαζί και χώρια. Δεν καταλαβαίνω έτσι το μαζί.
Εγώ θα σε ζηλεύω. Δεν θα σε ελέγχω, όχι, αλλά θα σε ζηλεύω.
Και θα απαιτώ να σου έχω εμπιστοσύνη και να μην με προδώσεις.
Θα φοβάμαι πάντα μην σε χάσω. Θα φοβάμαι πάντα μην σε τρομάξουν τα σκοτάδια μου και φύγεις.
Θα προσπαθώ πάντα να σου έχω εμπιστοσύνη αλλά να, είναι που έχω προδοθεί τόσες φορές που δεν θα μου είναι πάντα εύκολο.
Έχω ένα ένστικτο παράξενο που με οδηγεί στο ψέμα. Και το καταλαβαίνω εύκολα.
Πάντα θα ψάχνω στο βλέμμα σου την αγάπη, τον έρωτα, το πάθος, τον πόθο, την καύλα.
Πάντα θα ζητάω την αγκαλιά σου, το φιλί σου, το άγγιγμά σου!
Θα σε χρειάζομαι, θα σε θέλω, θα σε ζητάω.
Θα χρειαστεί να με αντέξεις. Να μην κουραστείς να με αγαπάς.
Να μην κουραστείς από τα σκοτάδια μου.
Να μην κουραστείς από τις πληγές που άφησαν όσες πέρασαν.
Να μην κουραστείς από εμένα.
Μα σε παρακαλώ, αν δεν τον χεις σκοπό να μείνεις, μην κάνεις βήμα πιο κοντά.
Αν δεν έχεις σκοπό να σεβαστείς, να αγαπήσεις, να νιώσεις, να γιατρέψεις τις πληγές, μείνε εκεί που είσαι.
Γιατί δεν είναι πως δεν θα αντέξω.
Δεν φοβάμαι αυτό.
Φοβάμαι την χειρότερη εκδοχή του εαυτού μου.
Φοβάμαι πως μετά, θα μοιάζεις πολύ με εμένα.. κι αυτό δεν αξίζει σε κανέναν άνθρωπο.